Córka Marcina i Marianny z d. Zaremby. Pochodziła z rodziny rolniczej. Ukończyła miejscową szkołę powszechną. Do Zgromadzenia została przyjęta, gdy miała 26 lat. Po okresie formacji zakonnej i złożeniu w Pniewach ślubów przebywała w Otorowie (1927-1928) i Łodzi (VI-VIII 1928), zajmując się praniem. Następnie przez rok pracowała w Ozorkowie i w 1929 przyjechała do Poznania, gdzie obsługiwała furtę i zajmowała się sprzątaniem. W latach okupacji niemieckiej, kiedy prowadzony przez siostry internat dla młodzieży został przez Niemców zajęty na przytułek dla starszych Niemek z krajów bałtyckich, pracowała u jednej z nich przez prawie 5 lat. W V 1947 przeszła do pracy w domu dziecka w Chartowie. Tam w 1948 zachorowała i odtąd życie jej było naznaczone krzyżem cierpienia. Niosła go z miłością, na nic się nie skarżąc. Z natury była cicha, milcząca, nieśmiała, ofiarna w służbie. W Pniewach spędziła 15 lat, chorując na serce (w tym 5 lat chorowała obłożnie), mimo to, w miarę sił, starała się nieść pomoc innym. Dużo się modliła, z wdzięcznością pamiętała o swych dawnych przełożonych, do końca myślała o innych. Ból i konanie ofiarowała za rozbite rodziny i za Zgromadzenie. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.