Córka Antoniego i Marianny z d. Pomarkiewicz. Pochodziła z wielodzietnej rodziny (z 8 dzieci 3 zmarło w niemowlęctwie), która w 1921 przyjęła jeszcze do domu przybyłą z Rosji 7-osobową rodzinę siostry ojca.
Ojciec był tramwajarzem, stąd miał w Łodzi służbowe mieszkanie i dzieci mogły kończyć szkołę dla pracowników tramwajowych. Matka zarabiała pracą w tkalni. W domu, mimo trudnych warunków, panowała prawdziwie rodzinna atmosfera. Od kl. IV rozpoczęła naukę w Szkole Powszechnej nr 57 im. J. Piłsudskiego i tam po raz pierwszy spotkała się z urszulankami SJK, które nauczały religii. Często przychodziła do domu przy Czerwonej, a gdy została przyjęta do Krucjaty Eucharystycznej, czuła się prawie domowniczką. Po ukończeniu szkoły powszechnej zdała egzamin do Państw. Szkoły Przemysłowo-Handlowej w Łodzi, którą ukończyła w 1931, po pomyślnie zdanym egzaminie uzyskując świadectwo czeladnika przemysłu kamaszniczego. Następnie podjęła pracę w Łódzkiej Fabryce Nici, chcąc zarobić na utrzymanie i zakupić rzeczy, przydatne w życiu zakonnym. Mając 21 lat, wstąpiła do Zgromadzenia w Komornikach, skierowana tam przez Matkę Założycielkę. Tam odbyła okres formacji wstępnej i rozpoczęła nowicjat koadiutorski. W 1936 ukończyła kurs dokształcający dla kierowników zakładów opiekuńczych przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Po złożeniu w Pniewach I ślubów koadiutorskich od III do VIII 1939 ze względów zdrowotnych przebywała w Męce pod Sieradzem, a następnie udała się do pracy na Wołyniu, gdzie w Łukawce pod Żurnem miał powstać zakład dla dzieci, potrzebujących stałej opieki. Z powodu wojny placówka została wkrótce zlikwidowana i 28 X 1939 siostry udały się do domu w Kobryniu. Na Polesiu przeżyła cały okres II wojny światowej, a 26 V 1946, w ramach repatriacji, powróciła do kraju i rozpoczęła pracę w domu dziecka w Zakopanem na Jaszczurówce. Od 1949 pracowała w domu dziecka w Chylicach. W 1949 zdała w Warszawie egzamin kwalifikacyjny, upoważniający do pełnienia obowiązków wychowawczyni w kościelnych zakładach wychowawczych, a w 1950 ukończyła kursy katechetyczne w archidiec. warszawskiej. W 1956-1957 odbyła nowicjat kanoniczny i złożyła I śluby zakonne, a 3 lata później - śluby wieczyste. Następnymi domami, w których przebywała, były: Młociny (1957-1958 i 1964-1966), Sędziszów (1958-1959), Chartowo (IX-XI 1959), Miłków (1959-1963), Płock (1963-1964), Imielnica (IV-X 1964), Szczebrzeszyn (1966-1972), Ozorków (1972-1973), Kazimierz (1973-1988). W ciągu 64 lat życia zakonnego pracowała jako wychowawczyni lub katechetka, a w Miłkowie i w Szczebrzeszynie pełniła również obowiązki kierowniczki domu. W pracy była dokładna, systematyczna, oddana dzieciom. Utrzymywała wiele kontaktów z dawnymi wychowankami, którzy też często ją odwiedzali. Najczęściej wspominała pobyt w Żurnem oraz w Kobryniu, gdzie uczyła dziewczęta szycia i haftu, a także zajmowała się zakrystią. Po przebytym w 1974 wylewie i częściowym paraliżu powróciła jeszcze do pracy katechetycznej. Za wieloletnią i ofiarną pracę katechetyczną otrzymała w 1993 dyplom od abpa W. Ziółka, ordynariusza łódzkiego. Od XII 1988 przebywała już, jako chora, w domu przy ul. Obywatelskiej w Łodzi. Czas cierpienia starała się dobrze wykorzystać, spędzając wiele godzin na modlitwie, którą obejmowała świat, Kościół, Zgromadzenie, ukochaną rodzinę. Spokojnie i odważnie, w sposób przygotowany i świadomy, oddała swą duszę Bogu. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.
