Córka Michała i Marcjanny z d. Matusiak. Pochodziła z rodziny rolniczej. Po ukończeniu nauki w miejscowej szkole powszechnej pozostała w domu i pomagała w gospodarstwie. Do Zgromadzenia wstąpiła w Sieradzu, mając 23 lata. Po odbyciu nowicjatu w Pniewach i złożeniu ślubów zakonnych powróciła w 1932 do Sieradza i pozostała tam do 1954. Pracowała w ogrodzie, a w latach okupacji także okresowo w domu w Męce. Lata 1955-1956 spędziła w Konarzewie k. Poznania, następnie w 1956-1967 pracowała w ogrodzie pniewskim. W 1967 przyjechała do Monic i tam pozostała do śmierci. Była człowiekiem pełnym pokoju, radości i dobroci. Umiała radować się dobrem w innym człowieku i odkrywać Boże ślady w pięknie przyrody. Otwarte oczy i serce pozwalały jej widzieć potrzeby innych, nawet te najmniejsze. Zaradzała tym potrzebom, szczęśliwa, że może to czynić. Była Bożym człowiekiem. W trudnej pracy doczekała się sędziwego wieku i blisko 60 lat życia zakonnego. Chorowała krótko na niewydolność krążenia. Pogodnie i ufnie oczekiwała spotkania z Panem, mając tylko jedno pragnienie, wyrażone głośno 2 dni przed śmiercią: Tak bym chciała umrzeć w klasztorze sieradzkim, bo tam wstąpiłam do Zgromadzenia. Pan spełnił to życzenie. Przewieziona ze szpitala do klasztoru, zmarła, otoczona wielu modlącymi się z nią siostrami. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

- S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.