Córka Jana i Marty z d. Rosińskiej. Pochodziła z religijnej, wielodzietnej rodziny rzemieślniczej. Wcześnie straciła matkę. Od młodości czuła się powołana do pójścia za Chrystusem. Pragnęła zostać misjonarką. Już jako uczennica szkoły powszechnej pisała poezje do "Małego Misjonarza", aby mobilizować dzieci do ofiar na rzecz misji, zwłaszcza w Afryce. Kiedy z gazety dowiedziała się, że Zgromadzenie otwiera seminarium misyjne, natychmiast napisała do Pniew i została przyjęta, mając 15 lat. Po zdaniu matury w Państw. Gimnazjum Humanistycznym im. Piotra Skargi w Szamotułach została 14 VIII 1932 przyjęta w Otorowie do postulatu, 15 VIII 1933 rozpoczęła nowicjat koadiutorski, a w X 1933 podjęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu J. Piłsudskiego w Warszawie. Z powodu choroby płuc zmuszona była przerwać naukę i w 1935-1939 przebywała na kuracji w Męce k. Sieradza. W latach II wojny światowej włączyła się w działalność charytatywną, prowadzoną przez siostry w klasztorze w Sieradzu, pracując w szpitalu polowym dla polskich jeńców wojennych, a następnie wysyłając paczki i korespondując z osobami przebywającymi w obozach bądź wywiezionymi na przymusowe roboty do Niemiec oraz z ich rodzinami. Należała do sieradzkiej struktury ZWZ-AK i po wojnie uhonorowana została przez rząd londyński odznaczeniami wojskowymi (Krzyż AK, medal "Polska Swemu Obrońcy"). W 1945-1946 odbyła w Pniewach nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. Podjęła na nowo studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Poznańskim, ale i tym razem nie mogła ich ukończyć, gdyż w 1946 Zgromadzenie rozpoczęło starania o otwarcie procesu beatyfikacyjnego Matki Założycielki i została przez przełożoną generalną wyznaczona do zbierania materiałów procesowych. Od 1946 datuje się jej współpraca z Postulacjami przy kolejnych etapach procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego (Rzym, Kraków, Viviers). Aby lepiej wykonać otrzymane zadanie, ukończyła Międzyzakonne Studium Prawa Kanonicznego i świeckiego w Lublinie (1955). W 1955-1961 pełniła funkcję asystentki generalnej Zgromadzenia. W I 1957 wyjechała za granicę. Przebywała zasadniczo w Rzymie, ale w związku z wykonywaną pracą wiele podróżowała (Austria, Francja, Niemcy, Szwajcaria, Anglia). W 1980 odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Napisała pierwszą biografię Matki Założycielki: Matka Urszula Ledóchowska, założycielka Kongregacji Sióstr Urszulanek Najświętszego Serca Jezusa Konającego. Szkic życia i działalności, Kielce 1947, oraz książkę Sulla via del Concilio. Nel centenario della nascita di Madre Orsola Ledóchowska, Fondatrice delle Orsoline del S. Cuore di Gesu Agonizzante (17 IV 1865 - 17 IV 1965), Roma 1965. Uczestniczyła w spotkaniach międzyzakonnych, wygłaszała prelekcje na wielu spotkaniach w kraju i za granicą. Jest autorką licznych artykułów, zamieszczanych w "Posłańcu św. Urszuli" i w "Szarym Posłańcu" oraz w innych czasopismach, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, takich jak: "Biuletyn Informacyjny POS", "Kronika Rzymska", "Przegląd Powszechny", "L'Osservatore Romano" i in. Przetłumaczyła na jęz. włoski książkę kard. Karola Wojtyły U podstaw odnowy (Alle fonti del rinnovamento. Studio sull'attuazione del Concilio Vat. II, Libreria Ed. Vaticana 1981) oraz kilka nauk z rekolekcji kard. Karola Wojtyły w Watykanie (5-12 III 1976) Znak, któremu sprzeciwiać się będą. Brała czynny udział w obchodach Millennium Chrztu Polski w Wiecznym Mieście oraz w obsłudze informacyjnej pielgrzymów w Roku Świętym 1975. Pracowała w sekretariacie V Synodu Biskupów w Rzymie (X 1977) oraz w Sekretariacie Delegacji Episkopatu Kanadyjskiego na tenże Synod. Pracę ułatwiała jej znajomość kilku języków. W 1985-1997 na prośbę Jana Pawła II i kard. F. Macharskiego pracowała przy procesie kanonizacyjnym bł. Jadwigi Królowej. Służyła radą i pomocą w opracowywaniu Pozycji polskich Sług Bożych, współpracując z Postulatorskim Ośrodkiem Studiów w Rzymie i z Kongregacją do Spraw Świętych. Utrzymywała liczną korespondencję z wieloma osobami. Umiała współpracować i angażować do współpracy wielu przedstawicieli świata nauki, zarówno duchownych, jak i świeckich. Była człowiekiem o wielkim i gorącym sercu, rozmiłowanym w zakonnym powołaniu, i o wielkiej woli działania - mimo słabego zdrowia, chętnym i kompetentnym w wykonywaniu powierzonych zadań. Była wrażliwa na ludzkie biedy i potrzeby, śpiesząc z pomocą ludziom, których spotkała na drodze życia. Mimo upływu lat i ubywających sił do końca uczestniczyła z zaangażowaniem w życiu wspólnoty urszulańskiej. Zmarła w Rzymie w 89 roku życia i w 74 roku powołania zakonnego. Jan Paweł II w telegramie kondolencyjnym napisał: Jedynie miłość Boża zdoła ocenić wartość tego czynu, jakim było jej zakonne życie, jej duch modlitwy i troska o charyzmat, a nuncjusz apost. w Polsce abp J. Kowalczyk zaświadczył, że: swoim przykładem życia [...], a także pełną oddania postawą w stosunku do Ojca św. i jego papieskiej posługi w Kościele pokazała, że jest autentyczną córką Kościoła, która w duchu charyzmatu urszulańskiego dawała świadectwo wiary, nadziei i miłości względem Boga i każdego człowieka. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył kard. F. Macharski z Krakowa. Spoczęła na rzymskim cmentarzu Prima Porta.

- S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993. Grzesiuk Maria USJK, Przejście do wieczności s. Magdaleny Kujawskiej, urszulanki SJK, "Kronika Rzymska" XX (2002) nr 131. Jan Paweł II, Telegram po śmierci s. Magdaleny Kujawskiej USJK, "L'Osservatore Romano", Wyd. polskie, 2002 nr 5; "Szary Posłaniec" 2002 nr 86.