Córka Antoniego i Stefanii z d. Czaplińskiej. Pochodziła z wielodzietnej (11 dzieci) rodziny rolniczej. Mając 20 lat, wstąpiła do rozpoczynającego wówczas działalność Zgromadzenia w Pniewach. Postulat odbyła w Goździchowie, pracując w domu dziecka. Po odbyciu nowicjatu w Pniewach i złożeniu profesji zakonnej przebywała w Otorowie (1924-1926) i Goździchowie (1926-1928). W połowie I 1929 wyjechała do pracy we Włoszech. Kolejnymi domami, w których przebywała, były: w Rzymie - dom na via Cavour (1929-1934), Colli a Volturno (1934-1935), w Rzymie - dom na via Regina di Bulgaria (1935-1938), Primavalle (1938-1941), nuncjatura (1941-1948), Casaletto (1949-1959), Ricotti (1959-1960), Olivelli (1960-1964) i od 1964 w Rzymie - dom na Casaletto, gdzie pozostała do śmierci. Pracowała w kuchni. Życie jej upłynęło w zwyczajnych ramach prostej, szarej pracy, przygotowywania posiłków dla dzieci i młodzieży oraz sióstr. W 1963 odbyła probację. Wtedy to choroba, której pierwsze objawy nie wydawały się zagrażać życiu, dość prędko okazała się nieuleczalnym nowotworem. Od pierwszej chwili choroby budowała otoczenie łagodnością i cierpliwością, która nie opuszczała jej nawet w momentach najcięższych, a także szczerą pobożnością i gorliwością w służbie Bożej. Cierpienia ofiarowywała w intencjach Zgromadzenia i Kościoła. Wielką pociechą był dla niej powrót z Francji jej rodzonej siostry - s. Alfonsy, także urszulanki SJK, która w tym czasie podjęła ponownie pracę w domu na Primavalle, ale często zaglądała też na Casaletto. Z wdzięcznością przyjmowała każde słowo pociechy, zwłaszcza zachętę do ufności w dobroć i miłosierdzie Boże. Jej śmierć, prawie bez konania, była dla otaczających ją przeżyciem pogodnym - dowodem, że szare, proste życie okazuje całą wartość właśnie w obliczu śmierci. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na Campo Verano w Rzymie.