Córka Marii Łukasik z d. Kurzei. Po ukończeniu miejscowej szkoły uczyła się krawiectwa i pomagała w pracach domowych. Do Zgromadzenia w Pniewach została przyjęta w wieku 23 lat. Kandydaturę odbyła w Pniewach, postulat w Otorowie, a 6 I 1934 rozpoczęła nowicjat w Pniewach. Po złożeniu ślubów zakonnych powróciła do Otorowa. Pozostała tam przez wiele lat, łącznie z okresem okupacji niemieckiej, pracując w ogrodzie. 1 VI 1948 wyjechała do Zakopanego, gdzie spędziła 21 lat. Tam również głównym jej zajęciem była praca w ogrodzie, aż do momentu ujawnienia się choroby nowotworowej. Leczona w szpitalach we Włocławku i Poznaniu, została 4 III 1970 przywieziona do domu w Pniewach. Była świadoma swojej choroby i zbliżającej się śmierci. Czekała na nią spokojnie. Z wdzięcznością myślała o wielkiej łasce powołania i o szczególnym prowadzeniu Bożym przez lata życia zakonnego. Czasem głośno rozważała wartość i sens pracy ludzkiej oraz konieczność zaangażowania się w nią, by w ten sposób okupić sobie niebo. Nie uskarżała się na chorobę i cierpienia z nią związane. Wdzięczna była wszystkim, którzy ją otaczali, i Panu Bogu, że był dla niej ciągle za dobry. Miała wdzięczność w sercu i za to, że może przez ostatnie tygodnie życia przebywać w Pniewach i że spocznie na zakonnym cmentarzu, o czym nieraz w skrytości ducha marzyła. Była człowiekiem skromnym, pracowitym i pobożnym.

- M. Andrzeja Górska, s. Nepomucena Samol, Wspomnienie o śp. siostrze Amelii Kurzei, zmarłej w Pniewach 13 IV 1970, "Szary Posłaniec" 1970 nr 18.