Córka Franciszka i Marii z d. Bieczyńskiej. Pochodziła z wielodzietnej (7 dzieci) rodziny rolniczej. Urodziła się w Niemczech, gdzie ojciec pracował jako górnik, ale gdy miała rok, rodzina wróciła do Polski i zamieszkała we wsi Zbęchy, pow. Kościan. Po ukończeniu szkoły powszechnej pomagała rodzicom. Mając 20 lat, podjęła pracę zarobkową w miejscowym majątku, a później zajmowała się pracą domową w Poznaniu. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, mając 26 lat. Pracując w piekarni, odbyła w Pniewach okres formacji przednowicjackiej, następnie nowicjat w 1933-1934 i złożyła I śluby zakonne. W IV 1935 wyjechała do Lubcza n. Niemnem, gdzie przebywała do VII 1938, a potem rozpoczęła pracę w Czarnym Borze pod Wilnem. Tam 6 I 1939 złożyła wieczyste śluby i przez cały okres II wojny pracowała w piekarni. W 1946, w ramach repatriacji, przyjechała z siostrami czarnoborskimi do Polski i została skierowana do domu w Otorowie. Była tam do likwidacji domu przez władze PRL w 1954. Następnie przez blisko 50 lat przebywała w Lipnicy, pracując w gospodarstwie domowym. Pracowała sumiennie, z całym oddaniem. Pogodnym usposobieniem, łagodnym charakterem, życzliwością i dobrocią starała się uszczęśliwiać ludzi, którzy ją otaczali. Była osobą rozmodloną, świadomie starającą się o pogłębienie wiary, czego dowodem była troska o lekturę duchową. Lubiła dużo czytać i dzielić się tym z siostrami. Siostry zapamiętały ją przede wszystkim jako osobę kochającą Matkę Najświętszą. Z miłością dbała o figurę Matki Bożej w parku lipnickim, sadziła kwiaty, podlewała je. Gdy już nie miała sił, by to robić, siadała na ławeczce i nuciła pieśni Pani Anielskiej, z którą od dnia urodzin była związana. Do wieczności przeszła w godzinie apelu jasnogórskiego, z naręczem dobrych czynów, przeżywszy prawie 99 lat. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.