Córka Wojciecha i Franciszki z d. Bryj (Bryja). Rodzice, bardzo pobożni, mieli gospodarstwo rolne. Do szkoły powszechnej chodziła w Kościelnej Wsi, a potem pomagała w pracach domowych i w gospodarstwie. Należała do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej, do Żywego Różańca i propagowała w parafii pisma katolickie. Mając 17 lat, wstąpiła w Sieradzu do Zgromadzenia. W okresie kandydatury i postulatu pracowała w ogrodzie. Po nowicjacie, odbytym w Pniewach, złożyła I śluby zakonne i powróciła do klasztoru sieradzkiego. W V 1940 została posłana do domu w Komornikach. We IX 1941, wobec groźby wysiedlenia przez Niemców, grupa sióstr i dzieci komornickich opuściła tamt. dom i dotarła do Warszawy. Stamtąd została skierowana do domu w Ołtarzewie (Ożarów Maz.), w którym przeżyła 56 lat, pracując w ogrodzie. 6 I 1942 złożyła w Warszawie śluby wieczyste. Siostry i mieszkańcy Ożarowa wspominają ją jako osobę pracowitą, kochającą pracę w ogrodzie. Na jej twarzy gościł pogodny, ciepły uśmiech. Żyjąc z wiary, była człowiekiem pokoju, umiała w trudnych sytuacjach zachować spokój i innym w tym pomagała. Praktykując wysoki stopień ubóstwa, nie przywiązywała wagi do rzeczy, ze wszystkiego była zadowolona. Dużo się modliła i dbała o ustawiczne złączenie z Chrystusem. W 1971 poważnie zachorowała, przeszła 2 operacje. Stan jej zdrowia stale się pogarszał. W 1998 została przeniesiona do domu warszawskiego. Będąc w infirmerii, prowadziła z siostrami chorymi modlitwy, lubiła też śpiewać. W chorobie wyśpiewywała Bogu wdzięczność za wszelkie łaski. W cierpieniu była cierpliwa, za wszystko wdzięczna, pokorna. Do śmierci przygotowywała się ze spokojem, z naturalnością, świadoma obecności Bożej. Z powodu niewydolności krążenia i nerek znalazła się w szpitalu, gdzie przyjęła sakrament chorych i po 10 dniach odeszła do domu Ojca. Spoczywa na cmentarzu w Ożarowie Maz.