Córka Pawła i Franciszki z d. Niedzieli. Pochodziła z rodziny rolniczej, mającej 5 dzieci. Uczęszczała do szkoły powszechnej w Jaraczewie. Kiedy miała 13 lat, zmarła jej matka. Odtąd zaczęła pomagać ojcu w gospodarstwie. W latach okupacji niemieckiej pracowała przymusowo w sąsiedniej wiosce na roli, wyręczając w tym swą starszą siostrę. Po wojnie powróciła do domu i pomagała nadal w gospodarstwie. Od 1949 należała do III Zakonu św. Franciszka. Do Zgromadzenia wstąpiła w Poznaniu, mając 29 lat. Pracując w kuchni, odbyła okres formacji wstępnej. W 1951-1952 była w nowicjacie w Pniewach. Tam też złożyła profesję zakonną, a następnie powróciła do pracy w domu poznańskim. Lata 1954-1962 spędziła w Chartowie, gdzie miała powierzoną pracę w gospodarstwie. Była cicha, milcząca i skupiona, pogodna i dyskretna. Dbała o to, by o nikim nic złego nie powiedzieć. Wyróżniała się dobrocią i usłużnością, biorąc na siebie to, co cięższe i mniej miłe. Na nic nie narzekała. Wyczuwało się w niej konsekwencję w codziennym składaniu Bogu ofiary ze swego życia. Bóg zajmował w jej życiu prawdziwie pierwsze miejsce. Gdy ciężko zachorowała na chorobę nowotworową, cierpiała bardzo, ale była cierpliwa, spokojna, wdzięczna za wszystko i pogodzona z wolą Bożą. Życie ofiarowała za matki, zabijające swe nienarodzone dzieci. Na ostatni miesiąc choroby przyjechała do Pniew, gdzie zmarła w 42 roku życia i 13 roku powołania zakonnego. Stanęła przed Bogiem z pełnymi dłońmi, choć z ciałem wyniszczonym do ostatka. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.