Córka Władysława i Emilii z d. Pulikowskiej. Jej ojciec, wojskowy, pełnił różne funkcje na terenie Rosji, a po powrocie do Polski kupił ziemię w 1926 i osiadł na roli w okolicach Mińska. Miała brata i 2 siostry oraz 2 braci przyrodnich. Z braćmi przyrodnimi nie miała kontaktu, gdyż wyjechali przez Amerykę do Francji, brat Kazimierz zmarł, a Maria, jej starsza siostra (ur. 1912), przez Władywostok i Japonię dotarła do Polski. Tam jej siostra spotkała się z Matką Założycielką, która na koszt Tekli Chłapowskiej umieściła ją w domu dziecka w Goździchowie, skąd w 1929 przeniesiona została do Otorowa. W 1931 dołączyła do swojej siostry Marii, przebywającej w domu dziecka w Otorowie. Tam przystąpiła do I Komunii św., przyjęła sakrament bierzmowania, a w 1935-1939 uczęszczała do Gimnazjum Ogólnokształcącego Sióstr Urszulanek w Otorowie i zdała małą maturę. II wojna światowa zastała ją w Łodzi na Czerwonej, gdzie przebywała jej siostra Maria, która w 1931 wstąpiła do Zgromadzenia (s. M. Dolores - opuściła Zgromadzenie w 1952). Pozostała więc w Łodzi i pomagała siostrom w pracy z dziećmi z "Juwenatu". Mając 19 lat, wstąpiła do Zgromadzenia w Łodzi przy ul. Obywatelskiej. W 1941, jako postulantka, przedostała się przez zieloną granicę do Warszawy. Mieszkając w domu przy ul. Gęstej, uczęszczała do LO Królowej Jadwigi, a potem ukończyła liceum pedagogiczne, prowadzone przez Zgromadzenie w formie tajnych kompletów. Świadectwo dojrzałości otrzymała w III 1945. Także w 1945 rozpoczęła nowicjat w Milanówku, zakończony w Młocinach złożeniem I ślubów zakonnych. Następnie wyjechała do Łodzi, gdzie podjęła pracę wychowawczyni w bursie dla młodzieży przy ul. Obywatelskiej 60, a po ukończeniu kursu katechetycznego w Sokółce k. Polanicy (1946) i diec. kursu katechetycznego w Łodzi (1949) była w 1948-1957 nauczycielką religii w szkołach powszechnych w Łodzi oraz - w latach stalinowskich - katechetką w par. M. B. Zwycięskiej i św. Stanisława (katedralna). Śluby wieczyste złożyła 15 VIII 1950 w Łodzi. W 1956 ukończyła Instytut Wyższej Kultury Religijnej w Lublinie, a w 1957-1962 odbyła studia teologiczne na KUL-u, ze specjalizacją w kierunku teologii moralnej, i po przedstawieniu pracy pt. Miłość bliźniego w pismach ascetycznych M. Urszuli Ledóchowskiej - ocenionej jako bardzo dobra - i po zdaniu egzaminu magisterskiego 26 VI 1962 uzyskała dyplom magistra teologii. Następnie powróciła do Łodzi, gdzie została zatrudniona w Wydziale Katechetycznym Kurii Biskupiej. Pracowała tam prawie 30 lat (1962-1991), początkowo jako wizytatorka punktów katechetycznych na terenie diecezji łódzkiej, a od 1964 jako referentka, kierująca sprawami związanymi z katechizacją w całej diecezji łódzkiej. Ks. prał. J. Fijałkowski, wikariusz biskupi ds. katechizacji, napisał o niej: Na długo przed Soborem Watykańskim II odczytała jeden ze znaków naszych czasów, że wiary trzeba bronić i na wszelkie możliwe sposoby ją przekazywać i umacniać. Były to przecież czasy wyjątkowego zagrożenia wiary w naszej Ojczyźnie [...]. Wydział Katechetyczny organizował spotkania katechetów, połączone z dokształcaniem i przygotowywaniem pomocy dydaktycznych. Siostra Pancerzyńska brała w tym czynny udział, organizowała kursy, różnego rodzaju spotkania katechetów, troszczyła się o pomoce i integrowała środowisko katechetów, aby we wspólnocie czuli się mocniejsi i bardziej odporni na trudności, które towarzyszyły ich pracy. Wszystko to czyniła z niezwykłym poświęceniem i zaangażowaniem, nie żałując czasu, sił i zmęczenia. Organizowała wiele pielgrzymek do miejsc świętych i do Rzymu, będących dla inteligencji łódzkiej odskocznią od trudnej rzeczywistości, dających pogłębienie życia duchowego i wiążących z Kościołem. Kochała Kościół, współpracowała z biskupami diecezji i cieszyła się z ich strony poważaniem. Mimo licznych zajęć w kurii napisała pracę pt. Zakony i zgromadzenia zakonne żeńskie w diecezji łódzkiej od jej powstania do roku 1966, Łódź 1966 (mps) i zaliczyła w 1969-1971 kurs doktorancki na ATK w Warszawie ze specjalizacją katechetyczną. 28 I 1970 zdała egzamin ex universa, uprawniający do kontynuowania studiów doktoranckich, pracy doktorskiej jednak nie napisała z powodu rozwijającej się intensywnie choroby gośćcowej. Po odejściu z pracy w kurii pozostawała we wspólnocie na statusie chorej. Jeszcze przez kilka lat pomagała w domu i gorliwie prowadziła grupę formacyjną, przygotowując się starannie do każdego spotkania. Równocześnie przygotowywała się do przyjęcia cierpienia, do umiejętności chorowania i wreszcie do śmierci. Była osobą inteligentną, dobrą, mającą poczucie humoru, delikatną, a jednocześnie dzielną, wykazującą hart ducha. Była wierna modlitwie, często kosztem wcześniejszego wstawania. Była też zatroskana o swoją rozsypaną po świecie rodzinę - modliła się za nią i wiele cierpiała. Starała się wszędzie dostrzec działanie Boga i pragnęła nieść Go innym. Odeszła do Pana w 79 roku życia i w 59 roku powołania zakonnego. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył abp Wł. Ziółek, koncelebrowało 22 kapłanów. W pogrzebie wzięło udział wiele osób duchownych i świeckich. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.

* Ks. Józef Fijałkowski, Ożywić pamięć o tych, którzy odeszli..., "Niedziela" łódzka 1999 nr 50 (349). S. Halina Iwaniuk, Pancerzyńska Wanda (1921-1999), w: Słownik katechetyków polskich XX wieku, red. Ks. Ryszard Czekalski, Warszawa 2003, s. 188.