Córka Teodora i Marii z d. Bereziuk, grekokatolików. Należała do młodzieży, która w poszukiwaniu pracy wyjechała do Danii. W Alborgu, mając 25 lat, została przyjęta do klasztoru urszulanek. Tam odbyła okres kandydatury i postulatu. W 1922 przyjechała do Pniew. W 1923-1925 odbyła nowicjat i złożyła śluby zakonne, a następnie pracowała w szwalni i przy furcie. W 1928 została skierowana do nowej placówki Zgromadzenia w Wilnie na Antokolu - zakładu opiekuńczo-wychowawczego dla dzieci pod nazwą "Dom św. Antoniego". Po wycofaniu się sióstr z tamt. placówki przebywała w 1929-1946 w Czarnym Borze k. Wilna. Tam również objęła szwalnię i garderobę. Przez wiele lat była też zakrystianką. Pełniła ten obowiązek z pieczołowitością i miłością, ciesząc się, że może bezpośrednio służyć Jezusowi w Eucharystii. Wiele się modliła. Cechowała ją cichość i punktualność. Po opuszczeniu wraz z siostrami Wileńszczyzny przyjechała do Warszawy, skąd została skierowana do Miedzeszyna. Pracowała w prowadzonym tam przez Zgromadzenie Zakładzie Specjalnym dla dzieci, a po opuszczeniu przez Zgromadzenie tej placówki pojechała w 1947 do Chylic, gdzie pozostała do końca życia. Pracowała w garderobie i była zakrystianką. Z upływem lat stan jej zdrowia bardzo się pogarszał. Chorując na artretyzm i serce, przez prawie 2 lata nie opuszczała łóżka, zdana całkowicie na pomoc otoczenia. Odeszła do Pana w 69 roku życia i w 44 roku powołania zakonnego, by otrzymać zasłużoną nagrodę w niebie. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.