Pochodziła z rodziny rolniczej. Mając 30 lat, wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Tam przeszła formację zakonną i złożyła I śluby. Pracowała w piekarni. Była pracowita i dobra. W 1940 znalazła się wśród sióstr, które musiały wyjechać z Pniew do Generalnej Guberni. Z Warszawy w 1941 udała się wraz z siostrami do Czarnej, gdzie w prowadzonym przez siostry zakładzie opiekuńczo-wychowawczym dla 60 dzieci pracowała jako kucharka. Sytuacja w Czarnej, zwłaszcza podczas ofensywy wojsk radzieckich w 1944, była bardzo niebezpieczna. Ponad 7 tygodni trwały bitwy i bombardowania. W tych warunkach wykazała się nie tylko pracowitością i ofiarnością, ale i męstwem, graniczącym z heroizmem. Kiedy siostry wraz z dziećmi udały się w bezpieczniejsze miejsce do Dębego Małego, warunki jej pracy stały się jeszcze trudniejsze. Znosiła wszystko cierpliwie. Miejscowość, położona nad rzeczką Świder, była jednak bardzo wilgotna. Dla góralki okazało się to szkodliwe. Zachorowała ciężko na gruźlicę, tak że chorą przywiozły siostry po zakończeniu działań wojennych do Pniew, gdzie wkrótce zmarła. Była do końca pogodna i poddana woli Bożej. Dziękowała Panu Jezusowi, że mogła wrócić do Pniew. Spoczywa na pniewskim cmentarzu urszulańskim.