Córka Jana i Wiktorii z d. Stankiewicz. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Była najstarsza z 7 rodzeństwa. Po szkole powszechnej uczęszczała do Państw. Gimnazjum im. M. Konopnickiej w Suwałkach. Świadectwo dojrzałości uzyskała w V 1927. W odpowiedzi na apel Matki Założycielki, skierowany do młodzieży żeńskiej, by poświęcić pewien okres życia na pracę społeczną, zgłosiła się do Łodzi. Ukończyła diec. kurs katechetyczny i podjęła naukę religii w szkole powszechnej w Łodzi. Mając 21 lat, wstąpiła do Zgromadzenia. W okresie postulatu, ucząc nadal w szkole, zdała 19 VI 1929 egzamin przed Państw. Komisją Egzaminacyjną i uzyskała świadectwo dojrzałości Państw. Seminarium Nauczycielskiego w Łodzi. Złożywszy śluby koadiutorskie, od XI 1929 była słuchaczką Wolnej Wszechnicy Polskiej. W III 1932 uzyskała świadectwo ukończenia Collegium Humanistycznego WWP, a w VI 1934, po przedstawieniu pracy: Jakie dzieci kończą szkołę powszechną oraz po zdaniu egzaminu, otrzymała dyplom ukończenia Wydziału Pedagogicznego WWP. Dyplom magistra filozofii w zakresie pedagogiki otrzymała w XII 1938. W VIII 1934 została nauczycielką w szkole pniewskiej. W X 1936 poddała się państwowemu egzaminowi na nauczyciela szkół średnich, otrzymując dyplom, uprawniający do nauczania pedagogiki i propedeutyki filozofii. W tym samym roku została dyrektorką Prywatnego Liceum Gospodarczego Sióstr Urszulanek SJK w Pniewach. Funkcję tę pełniła do VIII 1939. W latach okupacji niemieckiej była odpowiedzialną za wspólnotę sióstr, pozostałych w Pniewach i pracujących w zajętym przez Niemców gospodarstwie rolnym. Od 7 VI 1939 do V 1940 odbywała nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. Przeżycia okresu wojennego utrwaliła w opracowaniach: Wspomnienia z czasów okupacji. Pniewy 1939-1945 (mps) i Życie eucharystyczne sióstr urszulanek SJK w Pniewach w latach 1939-1945 (mps). Po zakończeniu działań wojennych powróciła do pracy dyrektorki szkoły pniewskiej. W 1955-1964 była przełożoną domu w Pniewach. W 1964 została przez Kapitułę Generalną wybrana III asystentką generalną. Przebywając w Sycowie i Chylicach, opiekowała się wspólnotami parafialnymi Zgromadzenia, tworzonymi zwłaszcza po upaństwowieniu szkoły w Pniewach. W 1965-1970 pełniła obowiązki przełożonej domu w Łodzi na Obywatelskiej, a w 1970-1977 przełożonej centrum łódzkiego. Od VII 1976 do X 1983 przebywała w Lipnicy, a następnie - do końca życia - w Pniewach. Była utalentowaną wychowawczynią i nauczycielką. W pracy z młodzieżą zwracała szczególną uwagę na wychowanie religijne, patriotyczne i społeczne, na przygotowanie do życia w rodzinie. Kochała młodzież i była przez nią kochana za jej wielkie serce, entuzjazm i zainteresowanie się ich problemami. Utrzymywała do końca kontakt z byłymi wychowankami, udzielając im rad i pouczeń, wspierając modlitwą. Ciężkim przeżyciem było dla niej przejęcie szkoły przez władze państwowe w VII 1962, a radością - reaktywowanie szkoły w 1990. Nieprzerwanie organizowała spotkania koleżeńskie dawnych maturzystek, rekolekcje i zjazdy, zwłaszcza z takich okazji, jak beatyfikacja czy przeniesienie do Pniew relikwii Matki Założycielki. Cieszyła się, że mogła sama doczekać tych uroczystości. Uznawała to za łaskę, daną jej od Boga. Była w Rzymie w 1938 z okazji kanonizacji Andrzeja Boboli i w 1977, kiedy odwiedzała domy we Włoszech i Francji. Jako przełożona, wykazywała wiele talentu organizacyjnego, umiejętności współpracy, troski o potrzeby duchowe i materialne sióstr i osób, z którymi siostry współpracowały. Zachęcona przez przełożoną generalną m. Andrzeję Górską, przy pomocy b. uczennic pniewskich przygotowała do druku książkę o szkole pniewskiej pt. Szkołę można pokochać - Szkoła pniewska, dzieło bł. Urszuli Ledóchowskiej, Szczecin 1991. Dzięki niej jakże bardzo zbliżyłam się do naszej Matuchny i Zgromadzenia. I za to Bogu dziękuję - wyznała w 1976. W ostatnich latach życia budowała wszystkich wiernością i uległością wobec młodszych przełożonych. Ceniła sobie udział w życiu wspólnoty. Starała się brać aktywny udział w spotkaniach, wnosząc bogate doświadczenie i osobiste refleksje. Chorując przez wiele lat, świadomie przygotowywała się na spotkanie z Panem. Mimo cierpienia była pełna pogody ducha i humoru. Zmarła z powodu rozległego zatoru mózgu w 87 roku życia i w 66 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.

* S. Ludwika Bielińska, Złoty jubileusz s. Urszuli Puczyłowskiej (Lipnica, 3 I 1978), "Szary Posłaniec" 1978 nr 35. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.