Córka Ksawerego Maksymiliana, inż. dróg i komunikacji, i Aleksandry z Falewiczów. Pochodziła z rodziny kniaziowskiej, wywodzącej się z Kozielska. Uczyła się u sióstr Sacré-Coeur w Pressbaum pod Wiedniem. Tam też wstąpiła w 1925 i po 4 latach, w V 1929, opuściła klasztor na własne żądanie. W tym samym miesiącu, mając 45 lat, została przyjęta przez Matkę Założycielkę do Zgromadzenia jako koadiutorka. 8 XII 1929 rozpoczęła nowicjat koadiutorski i wyjechała do Rzymu. Tam złożyła śluby koadiutorskie i do 1948 pełniła obowiązki kierowniczki domu, zwanego Villino, przy via Boccea. Siostry opiekowały się tam kościołem św. Leona Wielkiego, wybudowanym na posesji Zgromadzenia, zajmowały się katechizacją dzieci i prowadzeniem organizacji religijnych. Z ramienia charytatywnego zrzeszenia "Circolo San Pietro" prowadziły kuchnię dla biednych, wydającą 300-400 posiłków dziennie, a w latach wojny - ponad 3 000. Opiekowały się potrzebującymi w okolicznych dzielnicach miasta. Po sprzedaży posesji przebywała w domu przy via di Villa Ricotti (1948-1949), gdzie zmarła. Cieszyła się opinią dobrego i życzliwego człowieka, dbającego o potrzebujących i o estetykę życia. Była wątła, dużo chorowała, przeszła kilka operacji. Odeszła do Pana bez agonii, we śnie. Pochowana została w grobowcu Zgromadzenia na Campo Verano w Rzymie.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.