Córka Andrzeja i Teodory z Ciachów. Rodzice, których utraciła w 13 roku życia, byli właścicielami sklepu. Ze Zgromadzeniem zetknęła się w 1925, zgłaszając młodszą siostrę do przedszkola. W szkole, którą ukończyła w 1930, katechetką była s. Urszula Puczyłowska. Przez 2 lata była członkiem Krucjaty Eucharystycznej, a następnie Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej. Do Zgromadzenia została przyjęta w Łodzi na Czerwonej, gdy miała 16 lat. Tam odbyła okres kandydatury, a postulat w domu w Łęczycy. Lata 1933-1934 spędziła w Pniewach, gdzie po nowicjacie złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do Łęczycy i pracowała w prowadzonej przez Zgromadzenie księgarni oraz robiła zakupy. Wybuch II wojny przeżyła w Łęczycy, skąd 6 VII 1942 została z innymi siostrami wywieziona do obozu pracy w Bojanowie. W XI 1942 wysłano ją z obozu do przymusowej pracy w domu starców (dom Sióstr Rodziny Maryi) w Wieleniu nad Notecią, a od VIII do połowy XII 1944 pracowała przy kopaniu okopów pod Czarnkowem. Do Łęczycy powróciła 26 II 1945, by na nowo realizować służbę bliźniemu w zmienionych warunkach. Pełniła funkcję zakrystianki i intendentki. Swoją życzliwością wywierała dodatni wpływ na otoczenie. Niosła pomoc duchową i materialną wielu rodzinom, a zaniedbanym religijnie pomagała w przystąpieniu do sakramentów. W 1965 została przeniesiona do Sieradza, gdzie przez kilka lat była zakrystianką w kościele klasztornym. Szybko nawiązała miłe stosunki ze środowiskiem. Szczególnie dużo dobrego robiła, roznosząc przed Bożym Narodzeniem opłatki. W czasie pieszych pielgrzymek na Jasną Górę, w których wiele razy uczestniczyła, ofiarnie służyła pomocą pielęgniarską innym pielgrzymom. Zostawszy później refektarką, pełniła ten obowiązek pogodnie i z wyrozumiałością. Od 1982 zaczęła chorować. Przebyta operacja w szpitalu onkologicznym w Łodzi, a potem inne formy kuracji w szpitalu przynosiły tylko krótkotrwałą poprawę. Zmarła w 70 roku życia i 53 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.