Była córką przemysłowca. Mając 2 lata, uległa wypadkowi, wskutek czego miała bezwładną nogę. Zajmowała się działalnością charytatywną. Ze Zgromadzeniem zetknęła się poprzez swoją przyjaciółkę s. Teresę Thym. O swoim spóźnionym powołaniu (miała już 50 lat) rozmawiała w Warszawie z Matką Założycielką, która potem zapisała w Kronice: Widziałam się z p. Reczyńską - kaleka, pragnie wstąpić. Bardzo mi się podoba. Formację zakonną otrzymała w Pniewach, tam złożyła śluby zakonne czasowe, a 15 VIII 1931 - śluby wieczyste. Głównym jej zajęciem była praca w szwalni. W Pniewach pozostała do 1938. Następnie przebywała w Lipnicy (1938-1939), w Ożarowie Maz. (1939-1940) i w Warszawie na Gęstej (1940-1942). Promieniowała pogodą ducha. Odznaczała się wesołym usposobieniem, pracowitością i umiejętnością współpracy. Była inteligentna, dużo się modliła w intencjach Kościoła, Zgromadzenia i świata. Kochała wolę Bożą - lubiła o niej mówić, poddawać się jej nawet w momentach trudnych. Lękiem przejęła ją dopiero groza wojny, lecz Pan Bóg dał jej umrzeć w atmosferze pokoju, pośród kochających ją sióstr. Zmarła po krótkiej chorobie (zapalenie płuc) w 67 roku życia i w 17 roku powołania zakonnego, szczęśliwa, że już wkrótce pozna tajemnicę Trójcy Świętej. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

* Męczeńskie dzieje Archidiecezji Warszawskiej 1939-1945, Warszawa 1948. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.