Córka Frumentego, felczera, i Marii z d. Sadowskiej. Była piątym z 9 dzieci. Miała siostrę u sióstr skrytek w Wilnie i brata kapłana - ks. prał. Antoniego Rojko (1896-1958), proboszcza i dziekana w Prużanach (Prużanie) na Polesiu, po II wojnie wikariusza generalnego diecezji gorzowskiej. Wykształcenie elementarne otrzymała w domu rodzinnym. Na Mińszczyźnie przeżyła okres rewolucji i lata wojny. W 1922-1924 była praktykantką w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego im. C. Plater-Zyberkówny w Chyliczkach. Następnie pojechała do swojej siostry do Wilna i podjęła pracę w ochronce, należącej do Towarzystwa Dobroczynnego, zwanego Domem Serca Jezusowego, którego prezesem był ks. Karol Lubianiec. W VI 1925, mając 31 lat, po raz pierwszy wstąpiła w Czarnym Borze do Zgromadzenia. W V 1927 pojechała do Pniew. Tam rozchorowała się i wróciła do rodziny. Podjęła też pracę w zakładzie leczniczo-wychowawczym dla dzieci jaglicznych w Baranowiczach, utrzymując kontakt ze Zgromadzeniem. 1 X 1929, mając 35 lat, przyjechała do Poznania. Tam odbyła okres postulatu, a w 1932-1933 przebywała w nowicjacie w Pniewach i złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do Poznania i do 1942 pozostała w domu przy ul. Skarbowej. 19 III 1942 została zabrana do obozu na Zawadach. Opiekowała się tam do śmierci chorą s. Dominiką Szafałowicz. 20 VIII 1942 została wysłana do obozu dla zakonnic w Bojanowie, a 13 I 1943 skierowana do pracy przymusowej w domu dziecka w Puszczykowie k. Poznania. Dało to jej możność kontaktu z s. Anielą Staszkiewicz, która - jako internowana - przebywała u krewnej w Poznaniu na Garbarach. Po zakończeniu działań wojennych powróciła do domu przy ul. Skarbowej i była bardzo pomocna przy odzyskiwaniu utraconego mienia, zwłaszcza wyposażenia kaplicy i internatu, które Niemcy wywieźli do benedyktynów w Lubiniu, urządzając tam zakład dla starców. W Poznaniu pozostała do X 1947. Następnymi etapami jej życia zakonnego były: Łęczyca (1947-1948), Kielce (1948-1950), Zakopane (1950-1951), Rabka Zdrój (1951-1953). 29 VIII 1953 powróciła do Poznania i pozostała tam do śmierci. Najczęściej pracowała w szwalni i garderobie. Zwłaszcza w powojennych czasach miała mnóstwo pracy w związku z koniecznością uzupełnienia garderoby sióstr z różnych domów. Energiczna i zręczna, miała - dzięki doświadczeniom - umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Będąc pogodna i dobra, łatwo nawiązywała kontakt z innymi. Przede wszystkim jednak była człowiekiem dojrzałym społecznie i religijnie. Zawsze wątła fizycznie, pod koniec życia cierpiała na reumatyzm i silne osłabienie mięśnia sercowego. Mimo to doczekała pogodnej starości i zmarła w 89 roku życia. Spoczywa na poznańskim cmentarzu na Junikowie.

* Śp. Ksiądz dr Antoni Rojko, "Gorzowskie Wiadomości Kościelne" 1958 nr 7. Lisiecki St., Ks. Antoni Rojko - wspomnienie pośmiertne, "Wiadomości Diecezjalne Koszalińsko-Kołobrzeskie" 1978 nr 9-10. Piegłowska M., ursz. SJK, Poznań w latach 1922-1948 (mps).