Córka Augusta i Felicji z d. Weker. Wykształcenie elementarne i średnie otrzymała w domu rodzinnym. W 1900-1901 była uczennicą Zakładu Kórnickiego w Kuźnicach, a w 1906-1916 pracowała w tamtejszej szkole jako wychowawczyni i nauczycielka. W następnych latach, będąc członkinią bezhabitowego Instytutu Sióstr Sług Jezusa, była kierowniczką działu wychowawczego jednego z zakładów stowarzyszenia, a we IX 1919 zorganizowała i prowadziła do 1922 szkołę gospodarczą dla dziewcząt, utrzymywaną przez Koło Opieki św. Józefa Polskiej Macierzy Szkolnej w Warszawie. Świadectwa pracy z tamtego okresu mówią, że była pracownicą fachową i sumienną, wykazując zdolności organizacyjne i pedagogiczne. Od IX 1923 przebywała w Pniewach, pomagając w szkole. Mając 42 lata, została przyjęta przez Matkę Założycielkę do Zgromadzenia i przydzielona s. Alojzie Wielowieyskiej do organizowania nowego domu i szkoły przy ul. Siennej w Warszawie. W 1926-1927 odbyła nowicjat w Pniewach i 3 III 1927 złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do Warszawy, gdzie była asystentką domu i wychowawczynią w internacie akademickim. Poświęciła wiele troski i zabiegów budowie nowego domu dla studentek przy ul. Gęstej, współpracując zarówno z s. przeł. Alojzą Wielowieyską, jak i ze swym kuzynem Wacławem Wekerem (1891-1944), architektem, projektantem gmachu, oraz swoim bratem Wacławem Śliwińskim. W 1938 pojechała do Lipnicy, gdzie przez 3 miesiące pełniła obowiązki mistrzyni nowicjatu, następnie - lecząc serce - przebywała w Męce (III-VII 1938) i w Ożarowie (VII-IX 1938), a od IX 1938 do II 1939 w domu na Obywatelskiej w Łodzi. W 1939-1941 była asystentką domu w Komornikach i wychowawczynią w zakładzie opiekuńczo-wychowawczym. Przeżyła tam pierwsze lata okupacji niemieckiej i po licznych perypetiach dotarła wraz z całym zakładem do Brwinowa. Była tam w 1941-1945 asystentką domu. Podobną funkcję pełniła w Ozorkowie w 1945-1954. Pracowała też w tamt. wypożyczalni książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Od IX 1954 przebywała w domu przy ul. Obywatelskiej w Łodzi. Z natury bardzo aktywna, odznaczała się pracowitością. Ręce jej były prawie zawsze zajęte pracą ręczną. Nawet w czasie ostatniej, ciężkiej choroby nowotworowej upominała się o pracę. Imponowała wiernością, również w przyjaźni, sumiennością oraz radosną pokorą. Do śmierci przygotowywała się świadomie od lat. Pójdę do Ojca - było jej częstym powiedzeniem, pielęgnowała bowiem szczególne nabożeństwo do Ojcostwa Bożego. Do końca zachowała światły, bystry rozum, uległy woli Bożej. Umierała w świadomości wielkiej łaski życia i śmierci w Zgromadzeniu. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.
* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. S. A. Wielowieyska, Historia utworzenia domu sióstr urszulanek SJK w Warszawie, w: Szary Dom w Warszawie, seria: Ocalić od zapomnienia, Warszawa 1998.
