Córka Karola i Marianny z d. Ruczkiewicz. Kiedy Matka Założycielka przyjmowała ją w Pniewach do Zgromadzenia, miała 53 lata i długoletni staż pracy na stanowisku nauczycielki domowej. Posiadała gruntowną znajomość jęz. francuskiego i niemieckiego, uczyła również muzyki. W Pniewach odbyła kandydaturę i postulat, następnie została przyjęta do nowicjatu koadiutorskiego, który odbyła w Warszawie na Siennej, ponieważ musiała zastąpić w pracy s. Anielę Śliwińską, będącą w nowicjacie. Po złożeniu ślubów koadiutorskich została posłana jako odpowiedzialna do nowej placówki Zgromadzenia w Suchedniowie. Objęła tam kierownictwo internatu przy szkole zawodowej. W 1928-1934 przebywała w Wilnie, pomagając w internacie i zajmując się pielęgniarstwem. Od 15 VIII 1933 do 15 VIII 1934 odbywała nowicjat w Pniewach. Po złożeniu profesji zakonnej pojechała na krótko do Otorowa (IX-XII 1934), a w VIII 1935 do Sieradza, gdzie pozostała do śmierci. Choć na pozór wydawała się chłodna i surowa, odznaczała się jednak pogodnym, pełnym życzliwości usposobieniem. Starała się służyć Bogu w bliźnich i kochać Go wiernym wypełnianiem przyjętych zobowiązań. Przez wiele lat chorowała na astmę i na serce. Źle się czując, poprosiła o sakrament chorych. Zmarła nagle, w czasie snu. Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.