Córka Konstantego, urzędnika, i Haliny z d. Baranowskiej. Pochodziła z rodziny, w której - zwłaszcza z linii matki - pielęgnowane były tradycje polskie i katolickie. Po powstaniu styczniowym rodzina poniosła dotkliwe straty osobowe i materialne, a dzieci zostały pod przymusem zapisane do cerkwi prawosławnej. Tak więc przyszła na świat w rodzinie prawosławnej i została ochrzczona w cerkwi (wyznanie wiary rzymskokatolickiej złożyła w katedrze łuckiej w 1937). Wraz z rodziną przeżyła trudy i niebezpieczeństwa rewolucji październikowej. W 1920 ojciec przedostał się do Polski i sprowadził rodzinę do Warszawy. Tam przeżyła "cud nad Wisłą". Wykształcenie elementarne otrzymała w domu rodzinnym i w szkole rosyjskiej w Żytomierzu. W 1921 zdała egzamin do gimnazjum p. Walickiej w Warszawie, ale po roku zmarła jej matka, a ojciec został naczelnikiem Wydziału Opieki Społecznej na Wołyniu i zabrał dzieci do Łucka. Tam w 1926 ukończyła Gimnazjum Państw. im. T. Kościuszki. Następnie powróciła do Warszawy i rozpoczęła studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym UW, a po 2 latach przeniosła się na Wydział Prawa. Studia ukończyła w 1938, uzyskując tytuł magistra prawa. Jednocześnie w 1927-1929 uczęszczała do Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie, a w 1933 ukończyła Wyższą Szkołę Języka Angielskiego w Warszawie (Higher English College), uzyskując dyplom z wynikiem celującym. W czasie studiów utrzymywała się z korepetycji. Po śmierci krewnej, u której mieszkała w Warszawie, przeniosła się na ul. Sienną, do internatu, prowadzonego przez Zgromadzenie. Od 1938 rozpoczęła studia z filologii angielskiej na UW, przerwane z powodu wybuchu II wojny. Mając 33 lata, została przyjęta przez m. Pię Leśniewską do Zgromadzenia. Odbywając kandydaturę i postulat w domu przy ul. Gęstej, była jednocześnie nauczycielką na tajnych kompletach. W 1943-1944 odbyła nowicjat w Młocinach i złożyła w Milanówku śluby zakonne. Od 1 IV 1945 do śmierci przebywała w Łodzi, w domu przy ul. Obywatelskiej. Życie we wspólnocie zakonnej nie było dla niej łatwe. Musiała wiele wysiłku wkładać w opanowywanie siebie, aby gwałtownym usposobieniem nie zrażać do siebie otoczenia. Bardzo słaby wzrok ograniczał jej możliwości włączenia się w prace wspólnoty. Głównym jej obowiązkiem były prywatne lekcje muzyki i języków. Uczyła rzetelnie i ofiarnie. Troszczyła się, by nauka była ciekawa i urozmaicona. Rodzice chętnie przyprowadzali dzieci do niej na lekcje. Była człowiekiem prawym. Wiele pięknych myśli, odsłaniających jej więź z Bogiem, wyraziła w wierszach (m.in. Nasi patronowie, "Posłaniec św. Urszuli" 1957 nr 1. S. I. Titow, w: Poezje [sióstr urszulanek SJK], Pniewy - Warszawa 1988). Interesowała się sprawami Kościoła i świata. Postępująca miażdżyca stopniowo ograniczała jej kontakty ze wspólnotą. W swym życiorysie wyznała: Po śmierci Ojca św. Piusa XI, 10 II 1939, kiedy długo biły dzwony na Anioł Pański, przyrzekłam Bogu, że wytrwam w tym wszystkim, co wiara katolicka nakazuje. Ufnie odeszła do wieczności w październikową niedzielę, gdy dzwony tak samo sławiły tajemnicę Wcielenia. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.