Córka Feliksa i Antoniny z Łąckich hr. Korzbok. Była jedną z 3 córek arystokratycznej, wybitnie katolickiej rodziny i kuzynką s. Antoniny Tyszkiewicz. W domu rodzinnym w Połądze, leżącej nad brzegiem Bałtyku (obecnie Litwa), wychowana została według ówczesnych tradycji i zwyczajów, na które składały się: nauki pobierane u nauczycielek, a później profesorów, sprowadzanych do domu, podróże zagraniczne, kaplica z kapelanem domowym, a także liczni goście, wśród nich kapłani, najczęściej jezuici, zapraszani na dłuższy pobyt w tej klimatycznej miejscowości. Zetknięcie się z o. Józefem Tuszowskim TJ i przez niego z Matką Założycielką sprawiło, że mając 25 lat, wstąpiła w Pniewach do tworzącego się Zgromadzenia. Tam otrzymała formację zakonną pod kierunkiem Matki Założycielki i złożyła śluby zakonne. W 1921-1929 była nauczycielką w Szkole Gospodarczej w Pniewach, ucząc gry na fortepianie, śpiewu i jęz. francuskiego. Lata 1929-1930 spędziła w Wilnie, gdzie na Antokolu prowadziła przez pewien czas zakład opiekuńczo-wychowawczy dla dzieci, a potem w Łodzi, pracując jako katechetka. Następnie powróciła do zajęć w szkole pniewskiej. W VI 1932 ukończyła kursy dokształcające dla wychowawców zakładów opiekuńczych dla dzieci i młodzieży przy Katolickiej Szkole Społecznej w Poznaniu. Lata 1932-1933 spędziła w Sieradzu. W X 1933 wyjechała z Matką Założycielką do Rzymu, gdzie pozostała do końca życia. W domu przy via Regina di Bulgaria pracowała w pensjonacie dla studentek, opiekowała się Polkami, przyjeżdżającymi do Wiecznego Miasta, zajmowała się gośćmi, prowadziła śpiewy. W latach wojny zajmowała się uchodźcami z Polski, przebywającymi w zorganizowanym dla nich domu przy Salita dei Borgia. W czasie walk o Monte Cassino, gdy Ambasada Polska zwróciła się o pomoc do sióstr, zgłosiła się i razem z s. Bernadettą Osińską przez kilka tygodni pracowała na tyłach II Korpusu, opatrując rannych, pomagając im pisać listy, modląc się przy konających. Dzielnie znosiła niebezpieczeństwa i niewygody życia wojskowego. Została odznaczona Krzyżem Zasługi z Mieczami. Przebywała następnie w domu na Villinie, a po jego likwidacji - w domu dla studentek przy via di Villa Ricotti. W 1956-1959 była prefektą placówki parafialnej w Olivelli (diec. Monte Cassino). Cechowały ją: zamiłowanie do modlitwy, prawość, dobroć i życzliwość dla ludzi. Biorąc pod uwagę pochodzenie i warunki domowe, w jakich wzrastała, życie w klasztorze musiało ją z pewnością wiele kosztować. Nigdy o tym nie mówiła, wszystko pokrywała radością z największej, niezasłużonej łaski, za jaką uważała powołanie zakonne i swoje spotkanie i bliskie kontakty z Matką Założycielką, dla której żywiła miłość i podziw. Ostatnie lata jej życia naznaczone były cierpieniem z powodu choroby serca i innych niedomagań, ograniczających swobodę poruszania się, co przy jej żywym - nawet w późnym wieku - usposobieniu było prawdziwym krzyżem. Myśl o śmierci nie była jej obca, a ufna w Miłosierdzie Boże, nie obawiała się przekroczenia progu wieczności. Umarła we śnie. Nabożeństwo żałobne w kościele parafialnym zgromadziło wielu Polaków, którym tak często służyła pomocą. Została pochowana w grobowcu Zgromadzenia na Campo Verano w Rzymie.

* R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, t. 3, Warszawa 1992. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. S. Urszula Łoś, Wspomnienie o śp. siostrze Immaculacie Tyszkiewicz, zmarłej w Rzymie na Ricotti, 9 IV 1970, "Szary Posłaniec" 1970 nr 18. S. Urszula Puczyłowska, Szkołę można pokochać, Szczecin 1991. T. Zielińska, Tyszkiewiczowie - Linia Wasyla - Gałąź na Połądze, w: Poczet polskich rodów arystokratycznych, Warszawa 1997.