Córka Aleksandra i Marii z Pusłowskich hr. Szeliga. Wywodziła się ze znanego rodu o wielkiej kulturze oraz tradycjach religijnych i patriotycznych. W domu rodzinnym w Kretyndze, która po I wojnie znalazła się w granicach państwa litewskiego, otrzymała staranne wykształcenie domowe, a później na podstawie egzaminu wstępnego została przyjęta do Liceum Żeńskiego Sióstr Urszulanek w Kołomyi, gdzie ukończyła kl. VIII licealną i w VI 1914 zdała z odznaczeniem egzamin dojrzałości. W 1915-1916 pracowała jako kierowniczka ogródka dziecięcego przy polskim gimnazjum w Petersburgu, potem w szkole dla dzieci polskich marynarzy w Helsinkach. Mając 25 lat, wstąpiła do wspólnoty urszulańskiej w Djursholmie pod Sztokholmem. W 1918 ukończyła kurs rękodzielnictwa drzewnego w August Abrahamsons Stiftelse w Nääs i pojechała - wraz z całą wspólnotą - do Alborga w Danii. Tam prowadziła zajęcia stolarskie z chłopcami z domu dziecka dla polskich sierot. W Alborgu odbyła nowicjat i złożyła śluby zakonne. W X 1920 została posłana przez Matkę Założycielkę do Rzymu, gdzie miała pomóc siostrom z Sodalicji św. Piotra Klawera w formacji kandydatek. Po powrocie do Polski pracowała w 1921-1922 w szkole w Pniewach oraz w domach dziecka w Goździchowie i w Otorowie. Następnie była kierowniczką nowo powstających domów Zgromadzenia w Sieradzu (1922-1923), w Czarnym Borze (1924-1927) i w Wilnie (1927-1931). W 1931 została przełożoną klasztoru sieradzkiego i funkcję tę pełniła do 1945. Rozszerzyła placówkę urszulańską o nowe domy w Monicach i w Męce. W latach II wojny klasztor sieradzki pod jej przewodnictwem zapisał piękną kartę, podejmując wiele prac dla dobra społeczeństwa lokalnego - w szpitalach, więzieniu, grzebiąc zmarłych, a także niosąc pomoc wysiedlonym i potrzebującym. Siostry odpowiadały na każdy list, na każdą prośbę, podejmowały każdą pracę, mogącą się przyczynić do zdobycia żywności dla licznych podopiecznych. W II 1939 posłała siostry na kurs sanitarno-ratowniczy, trafnie odczytując potrzeby nadciągającej rzeczywistości. Dzięki temu siostry mogły we IX 1939 zająć się polowym szpitalem dla polskich jeńców, zorganizowanym w klasztorze. Była również członkiem ZWZ - AK. Za działalność patriotyczną klasztoru została odznaczona dwukrotnie Medalem Wojska (Londyn 1948) i Krzyżem AK (Londyn 1976). W 1946-1947 była kierowniczką domu w Kielcach na Baranówku, a w 1947-1956 pełniła tę funkcję w Lipnicy Murowanej. W 1956-1958 przebywała w klasztorze w Sieradzu, następnie pojechała do Lipnicy, gdzie pozostała do 1964. Ostatni etap życia spędziła ponownie w Sieradzu, znosząc cierpliwie dolegliwości i uciążliwości podeszłego wieku. Do końca starała się być pożyteczna, udzielając lekcji jęz. obcych oraz służąc dobrą radą i bogatym doświadczeniem. Wykonywała też stale różne prace ręczne z przeznaczeniem na misje. Należała do grona najbliższych i oddanych współpracownic Matki Założycielki, stając ofiarnie do pracy nawet w najtrudniejszych warunkach. Z radością czekała na beatyfikację Matki Założycielki i poprzez swoje liczne kontakty z osobami świeckimi, jak również z siostrami, starała się przybliżać wszystkim jej postać. Żywo interesowała się sprawami świata, Kościoła, Zgromadzenia oraz trudnościami, jakie przeżywała Polska. Zmarła w 90 roku życia i w 66 roku powołania zakonnego. W mowie pożegnalnej na cmentarzu ks. inf. A. Leśniewski, proboszcz sieradzki, powiedział, że jej działalność była chlubą dla Kościoła i dla Zgromadzenia oraz dla społeczeństwa sieradzkiego i dla Polski. W obrzędach pogrzebowych wzięło udział liczne grono duchowieństwa, sióstr oraz przyjaciół. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

* R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, t. 3, Warszawa 1992. M. U. Ledóchowska, Historia Kongregacji Sióstr Urszulanek Najśw. Serca Jezusa Konającego, Pallottinum 1987. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. S. A. Maśnica USJK, 75 lat urszulanek w Sieradzu, w: Te Deum laudamus w klasztorze św. Jadwigi Królowej w Sieradzu 1922-1997, Sieradz 1998. S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993. J. Ruszkowska, Stąd ich ród. Wspomnienie o siostrze Antoninie Aleksandrze Tyszkiewicz, "Na sieradzkich szlakach" 1992 nr 3. S. M. Antonina (Aleksandra) Tyszkiewicz, "Szary Posłaniec" 1995 nr 64. T. Zielińska, Tyszkiewiczowie - Linia Wasyla - Gałąź na Kretyndze, w: Poczet polskich rodów arystokratycznych, Warszawa 1997.