Córka Tomasza i Wiktorii z d. Świtek. Pochodziła z licznej, religijnej rodziny rolniczej. Ojciec jej - jako opiekun społeczny - był poważany w parafii. Ukończyła miejscową szkołę powszechną i 3-miesięczny kurs szycia. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, mając 30 lat. W Pniewach, pracując w szwalni, odbyła kandydaturę i postulat, a nowicjat w Lipnicy. Po złożeniu w Pniewach ślubów zakonnych powróciła do domu w Lipnicy, gdzie pracując w szwalni i garderobie, spędziła całe życie. Cicha i życzliwie uśmiechnięta, gotowa spełniać wszystkie prośby - niosła ze sobą pokój. Zjednoczona z Bogiem, pragnęła służyć Mu każdą chwilą życia. Nikt z otoczenia nie wiedział o jej bogatym życiu wewnętrznym, a świadczą o nim notatki i zbiory modlitw, utrwalone jej równym, starannym pismem. Przebija z nich myśl o śmierci, o radosnym spotkaniu z Panem. Dlatego jej śmierć, choć dla otoczenia była zaskoczeniem, gdyż prawie nigdy nie chorowała, nie była zdziwieniem dla niej. Oczekiwała jej. Drugiego dnia dorocznych rekolekcji źle się poczuła. Po spowiedzi rekolekcyjnej położyła się z dość wysoką gorączką. Sprowadzony lekarz stwierdził grypę, po której nastąpiły powikłania i zapalenie opon mózgowych. W obecności kilku sióstr zasnęła cicho w Panu. Doświadczyła tego, o czym sama napisała: O, jak słodko jest umierać tym, którzy mieli wytrwałe i tkliwe nabożeństwo do Serca Tego, który ma być naszym Sędzią! Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.