Córka Antoniego i Marii z d. Zamysłowskiej. Pochodziła z rodziny rzemieślniczej. Była siostrą Jadwigi - s. Pauli, która do Zgromadzenia wstąpiła w Danii. Mając 28 lat, została przyjęta w Pniewach do Zgromadzenia. W Pniewach otrzymała formację wstępną i odbyła I rok nowicjatu, a II rok (1926-1927) - w III Miejskim Domu Wychowawczym przy ul. Kopernika w Łodzi. Po złożeniu w Pniewach ślubów zakonnych powróciła do Łodzi. W 1931 zachorowała na zapalenie płuc, czego następstwem była gruźlica. Po leczeniu wyjechała w 1931 do Męki. Przebywała tam do X 1945. Od X 1945 do śmierci mieszkała w Monicach i pracowała w gospodarstwie. Była ofiarna i mężna w znoszeniu trudności czy niewygód życiowych, co dało się zauważyć zwłaszcza w okresie okupacji niemieckiej. Wynikało to z jej ducha wiary, ze zrozumienia celu życia zakonnego, z ukochania kierunku, jaki Zgromadzeniu nadała Matka Założycielka. Miała usposobienie pogodne, ciche, pełne dobroci. Umiała okazać serce komuś utrudzonemu czy smutnemu, ułatwić mu życie. Była człowiekiem szlachetnym i pobożnym. Lubiła modlić się - indywidualnie i wspólnotowo - starając się o wierne wypełnianie woli Bożej. Chętnie i w miły sposób uczestniczyła w rekreacjach, a że interesowały ją losy ludzi i że za młodu sama bywała na drugiej półkuli, miała dużo spostrzeżeń i wiadomości, którymi potrafiła zainteresować wspólnotę sióstr. Zmarła nagle, po wieczornych modlitwach w kaplicy, w 78 roku życia i w 50 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.