Córka Antoniego i Antoniny z d. Kalety. Pochodziła z rodziny rolniczej, była najmłodsza z 5 rodzeństwa. Ukończyła miejscową szkołę powszechną. W 1946 umarła jej matka, a 2 lata później - ojciec. Do Zgromadzenia wstąpiła w Kielcach, mając 21 lat. Po 2-letniej formacji w domu kieleckim przyjechała do Pniew. Dom macierzysty stał się odtąd jej domem, miejscem osobistego uświęcenia, a jednocześnie miejscem apostolstwa wobec wielu ludzi. Tam odbyła nowicjat, złożyła I śluby zakonne oraz 6 I 1956 śluby wieczyste i pozostała tam do śmierci. Jej życie wypełnione było wieloma obowiązkami: i zaplanowanymi, związanymi z powierzonym jej działem pracy (garderoba), i wynikającymi z nieprzewidzianych sytuacji czy wydarzeń. Mimo wielości zajęć nigdy nie brakowało jej czasu na modlitwę, która była źródłem mocy do mężnego dźwigania przez wiele lat krzyża cierpienia, przyjętego w duchu wynagrodzenia i ubłagania potrzebnych łask Kościołowi, Zgromadzeniu i światu. Czas modlitwy był dla niej również natchnieniem i siłą do ofiarnej służby człowiekowi. W pamięci sióstr zapisała się jako osoba skromna, dobra, pogodna i mądra. Powtarzała często, że jej życie zakonne to lata szczęścia. Kochała swoją rodzinę, utrzymywała z nią żywy kontakt osobisty i modlitewny. Wiele osób miało w niej oparcie, liczyło się z jej radą. Umiała innych wysłuchać, pocieszyć, skierować na Boże drogi, wesprzeć własnym cierpieniem. Szczególne miejsce w jej sercu mieli kapłani. Ostatnia rada, jaką dała komuś pod koniec życia, stała się niejako jej testamentem: Pamiętaj, że ostatni etap jest bardzo trudny, wykorzystaj czas, póki są siły, żyj mądrze i dobrze. Odeszła do domu Ojca w piątek, w godzinie konania Pana Jezusa, a jednocześnie w czasie, w którym niemal każdego dnia trwała na adoracji Boskiego Odkupiciela. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu pniewskim.
* Błogosławieni, którzy w Panu umierają..., "Szary Posłaniec" 1998 nr 75. Ks. prof. I. Pawlak, Homilia w czasie mszy św. pogrzebowej s. Salome (Zofii) Zaborek. Pniewy, 24 VIII 1998, "Szary Posłaniec" 1998 nr 75.
