Córka Jana i Zenobii z domu Lipskiej. Pochodziła ze środowiska ziemiańskiego. Była siostrą sł. Bożego ks. Aleksandra Żychlińskiego (1889-1945). Po śmierci męża (Jan Wojciech Szołdrski, 1851-1927, właśc. majątku w gm. Rokietnica i fundator kościoła w Żydowie) wstąpiła w wieku 70 lat do Zgromadzenia, na co otrzymała specjalne błogosławieństwo Piusa XI. Po odbyciu nowicjatu koadiutorskiego złożyła śluby koadiutorskie. Wielokrotnie z wdzięcznością dziękowała Matce Założycielce za to, że ją przyjęła. Była pełna serdeczności względem sióstr, a przyjeżdżające witała jak bliskie przyjaciółki. Kochała młodzież. Miała zlecony przez Matkę Założycielkę obowiązek modlenia się za Zgromadzenie, co spełniała tym chętniej, że była od dziesiątków lat gorliwym członkiem Apostolstwa Modlitwy. W czasie burzy obiegała dom, dzwoniąc dzwonkiem poświęconym w Loreto. Mimo iż do klasztoru przyjechała karetą z całą wyprawą, umiłowaną jej cnotą, gorliwie praktykowaną, było ubóstwo. Umiłowanie Pana Boga i Zgromadzenia umiała łączyć z miłością do rodziny. Zmarła w szpitalu w Poznaniu po krótkiej chorobie (niedrożność jelit), tuż przed wybuchem II wojny światowej. Została pochowana na urszulańskim cmentarzu pniewskim. Pan Bóg zaoszczędził jej bólu, gdyż po wkroczeniu Niemców na teren Wielkopolski jeden z jej synów (Jan Szołdrski, 1887-1939, właśc. maj. Gołębin, pow. Kościan, prezes Towarzystwa Popierania Nauki Rolnictwa i Leśnictwa), został rozstrzelany 23 X 1939 w publicznej egzekucji na rynku w Kościanie.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. A. Kwilecki, Śladami Szołdrskich, "Głos Wielkopolski", 18 VII 1997; tenże: Ziemiaństwo wielkopolskie, Warszawa 1998.