Córka Walentego i Marianny z d. Bąk. Pochodziła z rodziny rzemieślniczej, ojciec miał warsztat kołodziejski. Była najmłodsza z 6 dzieci. Straciła matkę, gdy miała niecałe 6 lat, a ojca, mając 18 lat. Dlatego wcześnie, zaraz po ukończeniu szkoły, musiała podjąć pracę zarobkową. Do Zgromadzenia wstąpiła w Sieradzu, mając 23 lata. W klasztorze sieradzkim odbyła okres kandydatury i postulatu. Następnie pojechała do Pniew, gdzie w 1935-1936 ukończyła nowicjat i złożyła I śluby zakonne. W X 1936 wyjechała do Francji. Przebywała w następujących domach Zgromadzenia: Ucel (1936-1941 i 1942-1947), Notre Dame du Saleve (1941-1942), Claix (III-IV 1942), Virieu (1947-1997). Zajęcia jej były różne: w gospodarstwie, w kuchni, w ogrodzie, a podejmowała je chętnie i ofiarnie. Odznaczała się bystrością umysłu i niespożytą energią. Miała nadzwyczajną pamięć. Z radością opowiadała szczegóły swych podróży do Rzymu (1966) i do Polski, którą odwiedziła trzykrotnie (1967, 1968 i 1972). Miała też uzdolnienia teatralne i razem s. Régis Glapą urządzały wesołe rekreacje dla przebywających w Virieu pensjonariuszek. Chorzy i sąsiedzi z zaufaniem zwracali się do niej o radę lub prosili o wsparcie modlitewne. Dla siebie mało wymagała, była z wszystkiego zadowolona, uśmiechnięta, a dla innych miała serce szerokie. Kiedy w 1986 powstała w Virieu mała wspólnota sióstr, zwana "Béthanie", zamieszkała tam i była w 1991-1992 jej kierowniczką. We IX 1997, gdy dom w Virieu zlikwidowano, została przeniesiona do domu "La Roseraie" w Lyonie. Miała tam czas na modlitwę, a zawsze lubiła długo się modlić w kaplicy, zwłaszcza kochała różaniec. Panu Bogu i Matce Założycielce wiernie polecała sprawy Zgromadzenia, zarówno w Polsce, jak i we Francji. Świadomie oczekiwała śmierci, z nadzieją na nowe Życie. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Virieu-sur-Bourbre.