Z listu s. Rity Fiorillo do matki Franciszki
Siostra Teresa (Tesha) poprosiła mnie, abym opisała uroczystości nasze zakonne jakie miały miejsce u nas, w Tanzanii, w dniach 6 i 7 stycznia 2016 r.
Jak zawsze, podczas takich wydarzeń jak uroczystości profesji zakonnej, przeżywamy trudną do opisania radość, tak jak nie do opisania jest sama miłość. Trudno jest wyrazić słowami nasze wzruszenie i wdzięczność Bogu, kiedy widzimy jak Zgromadzenie, tak ukochane przez Założycielkę, stale się rozwija i rośnie. Św. Urszula nasza Matka powierzyła nas Sercu Pana Jezusa i Matce Bożej Gwieździe Morza i nadal patrzy z nieba, i modli się za nami, za jej córkami. Tego jesteśmy pewne!

Jak przebiegały uroczystości: Domy Mkiwa, razem z hostelem dla uczniów, którzy w tym czasie są na wakacjach, były całkowicie zajęte przez nasze siostry. Odbyły się cztery serie rekolekcji, w których uczestniczyło około stu sióstr. Siostra Incoronata przeprowadzając duchowe rozmowy z siostrami mogła zobaczyć ich radość z odnowienia swojego duchowego zapału. Wszystkie, a zwłaszcza te, które wkrótce odnowią swoje śluby z decyzją kontynuowania tej drogi, wyrażały radość, którego dowodem był wielki uśmiech i głęboka wdzięczność Bogu i Zgromadzeniu.
Rankiem, 5 stycznia podczas Mszy świętej odnowiło swoje śluby 19 sióstr juniorystek. Wszystko przebiegło bardzo prosto, ale oczywiście nie brakowało pieśni i oklasków, które tutaj są zwyczajowe. Siostry były bardzo skupione, ciche i spokojne. Ponieważ decyzja została już powzięta, a doświadczenie mijających lat pomogło im utwierdzić się w tej postawie.
Tego samego dnia wieczorem, siostry postulantki udały się do domu nowicjatu, gdzie Mistrzyni przyjęła je jako nowicjuszki. W tej uroczystości nie uczestniczyło zbyt dużo gości, towarzyszyły nam nieliczne siostry z innych zgromadzeń, ale trzeba dodać, że śpiewy wypełniły całą przestrzeń wokoło.
Już czas! Procesja z kandydatkami na czele, formuje się i wyrusza kierując się do kościoła. Zbliżając się słyszymy muzykę organową i śpiewem do Ducha Świętego rozpoczyna się ceremonia prowadzona według naszego ceremoniału.
Postulantki otrzymują habity, i przy modlitwie, śpiewie chóru i dźwiękach instrumentów lokalnych wychodzą z kościoła. Niektóre nasze siostry przychodzą im towarzyszyć i pomagać ubierać habity urszulańskie. Pieśni w kościele trwają, a wszyscy oczekują powrotu obłóczonych nowicjuszek. Wkrótce nowicjuszki wchodzą do kościoła witane gromkimi oklaskami.
Urszulańska Rodzina rośnie. Co za radość! Dziękuję Ci, Panie za te młode siostry, które z takim wzruszeniem i emocjami otwierają swoje serca na Twoją miłość. Dzięki także Tobie, święta Matko Urszulo, nasza Założycielko, za to że zostawiłaś w swoich pismach wiele wskazówek duchowych dla swoich przyszłych córek.
Nie piszę jak i kiedy nowicjuszki, które po ceremonii opuściły kościół, zostały przyjęte przez “stare” nowicjuszki kiedy te udały się do nowicjatu. Jesteśmy wszystkie razem: nowicjuszki drugiego roku, które dziękują za łaski otrzymane w ubiegłym roku i nowe nowicjuszki, otwarte na “rady” starych. Czytamy list Naszej Matki – nominacyjny siostry Noeliny na mistrzynię. Modlimy się razem i z osobna wyrażając swój stan duszy. One są młode, pełne entuzjazmu i fantazji! Tegoroczny nowicjat liczy jedenaście sióstr.
Po południu przybywają goście, aby wziąć udział w naszej radości. Są to przede wszystkim rodziny sióstr przybyłe z daleka i niektóre siostry przyjaciółki naszych sióstr. Następnego ranka przyjechali samochodami kapłani z przyjaciółmi. Oczekujemy na Biskupa naszej diecezji, który chętnie przyjął zaproszenie na nasze uroczystości.
Biskup jest osobą bardzo prostą, pokorną i jest naszym przyjacielem Urszulanek. Dziś jest to biskup Eduardo Mapunda, który jest trzecim biskupem diecezji Singida. Objął on swój urząd piątego lipca ubiegłego roku i odwiedził nas już co najmniej pięć razy!
Dziś, uroczystość Objawienia Pańskiego, bardzo ważny dzień dla każdej z nas. Pomagamy sobie wzajemnie i chcemy ugościć wszystkich przybywających.
W pobliżu bramy wejściowej oczekują cztery postulantki, które witają gości i osoby im towarzyszące, i zachęcają do spożycia małego posiłku. Inne siostry są w kuchni lub jadalni. Goście wciąż przychodzą i odchodzą. Tu nikogo nie można zostawić samego, wszyscy muszą się czuć jak we własnym domu. W kościele, siostry przygotowują ornaty i alby dla kapłanów – jest ich 13.
Siostra Incoronata zakończyła pierwszą część ceremonii, witając siostry, które złożą pierwszą profesję. Jest 8 sióstr do pierwszych ślubów i 5 sióstr, które złożą profesję wieczystą.
Przychodzi Biskup i kapłani przygotowują się do procesji, w której bierze udział jak zawsze wspólnota z Mkiwa i siostry, które przybyły z innych wspólnot. Na czele utworzonego orszaku idą kandydatki, postulantki i nowicjuszki. Za nimi pozostałe siostry juniorystki, wieczyste i siostry innych zgromadzeń z gośćmi. Wszyscy śpiewają, towarzyszą im dźwięki lokalnych instrumentów, słowa piosenek chwały i dziękczynienia Bogu za dar powołania... Zbliżamy się do kościoła, gdzie już wybrzmiewają organy, zapraszając nas do śpiewu do Ducha Świętego.
Pomijam wszystko, co odnosi się do sposobu przeprowadzenia ceremonii, ponieważ wszyscy wiemy, ale powiem coś o symbolach, których siostry używają podczas liturgii. Przed liturgią Słowa, kandydatki wykonują taniec podczas którego pochylają się lekko do przodu i kiedy wracają do pozycji wyjściowej rozciągają ramiona, jakby chciały imitować skrzydła aniołów. Za nimi cztery siostry niosą na głowie, oczywiście tańcząc – koronę zrobioną z bibułkowych kwiatów z zapaloną świecą w środku. Za nimi siostra niesie Ewangeliarz. Dochodząc do ołtarza wręcza Biskupowi. Z kolei Biskup pokazuje Słowo Boże zebranemu ludowi Bożemu. Chór śpiewa, chwaląc Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Boga. Inne siostry w procesji do ołtarza niosą dary.
Pierwsza czytanie Słowa Bożego jest śpiewane przez osiem sióstr składających pierwszą profesję. W liturgii wybrane lektury zostały zaczerpnięte z formularza Mszy św. o św. Urszuli. W homilii Biskup położył duży nacisk na wierność życia według trzech ślubów, zwłaszcza ślubowi czystości, nie pomijając oczywiście pozostałych. Homilia była bardzo mocna, konkretna, ze wskazówkami i zachętą do wierności życia ślubami aż do śmierci.
Na zakończenie Mszy św. siostry profeski wyraziły swoją wdzięczność pieśnią skierowaną do Boga, ale też do rodziców, do sióstr, wszystkich, którzy pomagali im w okresie formacyjnym. Jak zawsze nie brakowało momentów, aby podziękować przełożonym za przyjęcie do Zgromadzenia.
Po zakończeniu liturgii, wszystkie siostry uroczystujące podeszły do figury naszej Założycielki, zostawiły tam swoje “korony-wianki” jakie otrzymały podczas uroczystości. Natomiast goście udali się do jadalni na posiłek. Dla robotników i mieszkańców zostały przygotowane stoły i ławki na zewnątrz. Razem dziękowaliśmy Bogu za dar powołania i nie zaprzestaniemy nigdy dziękować i prosić każdego dnia o nowe powołania.