Jak 100 lat temu – „radość była wielka”. Wszystko zaczęło się od spotkania z dziećmi i młodzieżą, zwycięzcami multimedialnego konkursu o św. Urszuli Ledóchowskiej – w sobotnie przedpołudnie w auli Domu Matki Założycielki odbyło się wręczanie nagród, można było podziwiać nagrodzone prace plastyczne i prezentacje multimedialne.

Radość nabycia posiadłości w Pniewach pragnęłyśmy przeżywać razem z naszymi najbliższymi sąsiadami w Lubocześnicy i wszystkimi pniewianami. W tym celu wystosowałyśmy do nich specjalny list z zaproszeniem na wspólne świętowanie właśnie w sobotę 8 lutego 2020 roku, najpierw na uroczystą Eucharystię, by wielbić Boga za Jego wspaniałe dzieła, a potem na rodzinne, sąsiedzkie spotkanie – przy skromnym obiedzie i – jak na wielki jubileusz przystoi – wspaniałym torcie (właściwie dwóch...). Do naszej kaplicy, którą rozświetlały promienie pięknego, już prawie wiosennego słońca, przybyli zatem nasi sąsiedzi, wierni przyjaciele, przedstawiciele władz miasta z panem burmistrzem Jarosławem Przewoźnym na czele, pani Maja Przewoźna, sołtys Lubocześnicy, poczet sztandarowy OSP Lubocześnica. Eucharystii przewodniczył ks. dziekan Konrad Jędrzejczak. Szczególnie wzruszającym momentem już pod koniec Mszy św. było wystąpienie pani Mai Przewoźnej, która odczytała list od mieszkańców Lubocześnicy z życzeniami z okazji jubileuszu, wszak jest on także jubileuszem stuletniej dobrosąsiedzkiej relacji…

Po świętowaniu przy stole eucharystycznym wszyscy obecni byli zaproszeni na obiadowy poczęstunek i wspaniałe dwa torty w jadalni Domu św. Jana Pawła II. Zdaje się, że rzeczywiście wszyscy wzięli sobie do serca słowa s. Przełożonej Justyny Oleś, gdyż jadalnia szybko po brzegi zapełniła się gośćmi, dzięki czemu atmosfera była prawdziwie radosna i rodzinna.

Na zakończenie obchodów jubileuszowych w tym dniu program przewidział obejrzenie prezentacji o pierwszych latach domu macierzystego (1920-39), z której nawet najstarsi pniewianie mogli się dowiedzieć czegoś nowego, zawierała bowiem archiwalne, nieopublikowane dotąd zdjęcia domu macierzystego.

W tych dniach świętowania kierujemy do Boga modlitwy wdzięczności za wydarzenia sprzed stu laty, za życie i dzieło Matki Założycielki, za życie i powołanie pierwszych szarych urszulanek, a zwłaszcza tej siostry, która miała zaszczytne zadanie znalezienia odpowiedniego lokum dla mającej się osiedlić w Polsce wspólnoty i prowadzonych przez nią dzieł – s. Stanisławy Prądzyńskiej od Opatrzności Bożej…

Dzisiaj wieczorem, 11 lutego 2020 roku, w naszej kaplicy miało miejsce czuwanie przygotowane przez s. Bogusławę Belok – modlitwa z okazji setnej rocznicy nabycia pniewskiej posiadłości – modlitwa wielbienia i dziękczynienia, tak jak Matka Założycielka często zachęcała siostry:

I dziękujmy Panu za wszystko, co dla nas uczynił. Ile mu zawdzięczamy…

Naszą wdzięcznością ogarniamy także wszystkich, którzy na przestrzeni minionych stu lat tworzyli ten dom i przyczyniły się do jego obecnego kształtu – w jego wymiarze materialnym, jak i duchowym. Niech te słowa dziękczynienia, które zostały wypowiedziane przy śpiewie Magnificat, jeszcze raz tutaj wybrzmiewają:

Dziękujemy Ci, Jezu, za życie i charyzmat św. Urszuli, za świadectwo jej życia opartego na Fiat i Deo gratias, za jej obecność w świętych relikwiach i każdą wyproszoną dla nas łaskę;

Dziękujemy Ci, Panie, że dzięki posłuszeństwu św. Urszuli narodziło się w Kościele Zgromadzenie oddane Twemu konającemu Sercu, dziękujemy za każdą urszulankę, która swoją modlitwą i posługą tworzyła i tworzy pniewską wspólnotę sióstr, za wszystkie dzieła, które przez minionych 100 lat Zgromadzenie w tym miejscu podejmowało;

Dziękujemy Ci, Jezu obecny w Sakramencie ołtarza, za wszystkie Eucharystie i adoracje, które w kaplicach domu macierzystego miały miejsce, za wszystkie rekolekcje i chwile modlitwy – za wszelkie błogosławieństwo, które w tym miejscu zesłałeś i nadal zsyłasz na Twoich wiernych;

Dziękujemy Ci, Jezu, za ludzi stawianych na naszych urszulańskich drogach, za ich dobroć, współpracę, otwartość, za wszystkie dzieci i ludzi młodych, którym mogłyśmy towarzyszyć w ich wzrastaniu i dojrzewaniu, za pielgrzymów i gości nawiedzających nasz dom – za budowanie z nimi wszystkimi żywego Kościoła.

Wszak to On, Pan Bóg nasz wszystko trzyma w swym ręku. On działa przez małe swe narzędzia, On błogosławi. „Święty Olaf” – to dzieło Boże, dlatego też ze wszystkich serc wznosi się ten hymn cudowny: «Wielbi dusza moja Pana i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Iż wejrzał na niskość służebnicy swojej… Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest i święte imię Jego…» a cały „Święty Olaf” i fale niebieskiego jeziora, i wietrzyk igrający w drzewach, i pszczółka brzęcząca nad kwiatami, i dzwoneczek na małej wieżyczce powtarzają: i święte, i święte imię Jego.

Wręczanie nagród zwycięzcom konkursu o św. Urszuli - sobota, 8 lutego 2020, g. 10.00: