Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?” Jezus im rzekł: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć”. Mt 9, 14 - 15

Pan Jezus zwraca się do nas tymi samymi słowami. Pragnie, abyśmy rozważali Jego cierpienia, Jego konanie i uczestniczyli w Jego Męce. Chce, abyśmy sercem i duszą trwali przy Nim, czuwając nad sobą i utrzymując skupienie, nie rozpraszając się sprawami doczesnymi. Nasz umysł, tak przywiązany do spraw ziemskich, z trudem odrywa się od tego, co doczesne, i powraca do tego, co ludzką naturę przeraża – do smutku, cierpienia i bólu. Przezwyciężenie tej naturalnej skłonności jest pokutą miłą Panu Jezusowi. Czyż nie warto zdobyć się na ten wysiłek, aby okazać Mu miłość za miłość i ofiarę za ofiarę, zbliżając się do Niego i stając się dla Niego pociechą?