Córka Józefa i Marianny z d. Domańskiej. Nauki początkowe pobierała w domu. Kiedy rodzice przenieśli się w okolice Janowa Podlaskiego, biorąc w dzierżawę większy majątek, uczęszczała tam do szkoły typu gimnazjalnego. Nauka trwała długo, przerywana wskutek działań wojennych, i dopiero w 1921 została przyjęta do III kl. Gimnazjum Humanistycznego żeńskiego w Białej Podlaskiej. Maturę zdała w 1926, po paru latach przerwy, które poświęciła rodzicom. W 1928 rozpoczęła studia na SGGW w Warszawie, ukończone w 1933 uzyskaniem tytułu inżyniera ogrodnika. Przez kilka następnych lat pracowała w zdobytym zawodzie lub w innym, była m.in. instruktorką Kół Gospodyń Wiejskich. W tym czasie nawiązała kontakt listowny z m. Urszulą Ledóchowską. Zaproszona przez Matkę Założycielkę, przyjechała w VIII 1938 do Pniew, gdzie - po rozmowie - poprosiła o przyjęcie do Zgromadzenia. Po 2 tygodniach została skierowana do Kobrynia, do pomocy w prowadzeniu internatu dla dziewcząt. W XI 1938 podjęła pracę w ogrodzie nowo utworzonej placówki Zgromadzenia w Sokolnikach Wlk. W VIII 1939 rozpoczęła nowicjat w Pniewach, przerwany z powodu wybuchu wojny. Podczas wojny pracowała z siostrami w gospodarstwie pniewskim, zarządzanym przez Niemkę, bar. von Massenbach, i przez 6 tygodni przy kopaniu rowów i fortyfikacji koło Poznania. Po wojnie wróciła do nowicjatu i złożyła profesję zakonną. Następnie do 1953 pracowała w ogrodzie i gospodarstwie pniewskim, a w 1953-1957 w ogrodzie ozorkowskim. W 1957 wyjechała do Rabki Zdroju. Oprócz pracy w ogrodzie objęła katechizację w szkole, ukończywszy archidiec. kurs katechetyczny w Otorowie. Potem zajmowała się pracą parafialną w Sędziszowie (1957-1958) i Szczebrzeszynie (1958-1960). Od 1960 aż do śmierci przebywała w Ołtarzewie (Ożarowie). Pełniła tu różne funkcje: katechetki, asystentki domowej, intendentki i refektarki oraz zajmowała się ogrodem i sadem. Bardzo lubiła zawód ogrodnika i z wielkim oddaniem pielęgnowała drzewa owocowe i krzewy. Odwiedzała też kilka osób obłożnie chorych, czytając im pisma katolickie, modląc się z nimi i obdarowując, czym mogła. Była wrażliwa na potrzeby ludzi biednych, kalekich, opuszczonych i modliła się za nich co dzień w czasie brewiarza. Odznaczała się wielkim umiłowaniem ubóstwa, naśladując swego patrona - św. Franciszka z Asyżu. Po operacji onkologicznej, którą przeszła w 1970, zapadała na zdrowiu, ale uczynna z natury, nie okazywała tego otoczeniu i chętnie szła do każdej pracy. Często można było ją zastać w kaplicy na modlitwie. Przygotowywała się na odejście, a ono nastąpiło nagle wskutek udaru mózgu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ożarowie Maz.