Córka Augusta (Augustyna) i Julianny z d. Raeske (Ryska). Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Miała 11 braci. Po ukończeniu szkoły powszechnej (niemieckiej) przez 2 lata dokształcała się w zawodzie ogrodnika, uczyła się także haftu i szycia. W wieku 25 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Okres kandydatury i postulatu spędziła w Pniewach i w Lipnicy. Po nowicjacie, odbytym w Pniewach, i złożeniu ślubów zakonnych wyjechała do Czarnego Boru pod Wilnem, gdzie przeżyła okres II wojny światowej. Od VIII 1945 do III 1946 przebywała w domu wileńskim i następnie wraz z wszystkimi siostrami, zmuszonymi do opuszczenia Wileńszczyzny, przyjechała do domu w Warszawie. W 1951-1996 przebywała w domu w Chylicach, a po likwidacji tej placówki przyjechała do domu macierzystego w Pniewach, gdzie pozostała już do śmierci. Choć zasadniczym jej zajęciem była praca w szwalni i ogrodzie, pełniła też funkcję zakrystianki, furtianki, pomagała w pracach domowych. Była pracowita, sumienna i dokładna w wykonywaniu obowiązków. Kochała swoją naturalną rodzinę i do końca otaczała ją modlitwą i serdeczną pamięcią. Kochała przyrodę, troskliwie pielęgnowała kwiaty, zimą dokarmiała ptaki. Była człowiekiem wrażliwym, dojrzałym, zatroskanym o los każdego człowieka. Cechowała ją kultura duchowa i głęboka wiara. Uprzejma i uśmiechnięta, pogodnie znosiła liczne dolegliwości, zwłaszcza w ostatnich latach życia utratę wzroku i słuchu. Miała duże nabożeństwo do św. Józefa, którego co dzień prosiła o szczęśliwą śmierć. Została wysłuchana, gdyż zmarła nagle (rozległy zawał serca), prawie bez agonii, dobrze przygotowana i oczekująca na spotkanie ze swoim umiłowanym Oblubieńcem. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.