Córka Wincentego i Pauliny z d. Mieciarz. W 20 roku życia wstąpiła do klasztoru sióstr urszulanek w Krakowie. Była jedną z czterech postulantek, które wyjechały z Matką Założycielką w 1907 z Krakowa do Petersburga. W 1912-1914 odbyła w Merentähti nowicjat i złożyła profesję zakonną. Uczennice szkoły w Merentähti przepadały za Szewczykiem, jak ją nazywały z powodu fachu, jakiego nauczyła się i jaki uprawiała na fińskim bezludziu. W 1915 wraz z innymi siostrami wyjechała do Szwecji, gdzie w Djursholmie do 1917 zajmowała się jadalnią uczennic. Kolejne lata spędziła w Alborgu (Dania), pracując w ochronce dla dzieci polskich robotników. W Alborgu złożyła śluby wieczyste, a po zamknięciu domu w Danii wróciła do Polski. Pracowała w różnych działach pracy najpierw w Pniewach (1920-1921), potem w Otorowie (1921-1923), w Czarnym Borze k. Wilna (1923-1925) i Sieradzu (1925-1931). W 1931-1959 przebywała we Francji, w domu w Ucel. Wraz z kilkoma starszymi siostrami 13 XI 1959 powróciła do Polski i przez ostatnie lata życia przebywała w domu warszawskim. Była nie tylko żywą historią Zgromadzenia, które serdecznie kochała, ale i wzorem gorliwej zakonnicy, pełnej pokory i dobroci, a przy tym promieniującej pogodą ducha. Uprzejma dla wszystkich, była też przez wszystkich bardzo lubiana. Z radością na rekreacjach opowiadała o Matce Założycielce, której była wiernie oddana, i o początkach Zgromadzenia. W ostatnich latach życia dane jej było przeżyć konkretnie treść swego predykatu. Cierpienia, spowodowane rakiem tarczycy, przyjęła jako nowy wyraz dobroci Bożej, powtarzając: Jaki Bóg dobry, że jeszcze pozwala mi cierpieć. Żyła tylko myślą o Panu Jezusie i Matce Najświętszej, ofiarowując cierpienia za Zgromadzenie i za ludzi najbardziej nieszczęśliwych. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.

* M. U. Ledóchowska, Historia Kongregacji Sióstr Urszulanek Najśw. Serca Jezusa Konającego, Pallottinum, Poznań 1987. S. M. Gerarda (Magdalena) Dziemidowicz, w: "Szary Posłaniec" 1995 nr 64.