Córka Antoniego i Katarzyny z d. Sroki. Wychowywana zwłaszcza przez bogobojną matkę, była od najmłodszych lat skromna, pracowita i pobożna. Po śmierci obojga rodziców pracowała zarobkowo, pragnąc jednak poświęcić się wyłącznie służbie Bożej w klasztorze. Do Zgromadzenia została przyjęta w Łodzi w 33 roku życia. W 1925-1927 odbyła nowicjat w Pniewach i złożyła profesję zakonną. Przez następne lata przebywała w domu przy ul. Czerwonej w Łodzi. W 1930 wyjechała do Francji, gdzie przez rok - wraz z dziewczętami przybyłymi z Polski - pracowała w fabryce sztucznego jedwabiu w Ucel. Po powrocie do kraju skierowana została do "Juwenatu" pod Łodzią (1932-1937), a wiosną 1937 przyjechała do domu w Łodzi na Obywatelskiej. Miała usposobienie ciche i łagodne, była delikatna i pogodna. Pracowała w pralni, życzliwie ustosunkowana do sióstr, współpracujących z nią w tym dziale. Nie skarżyła się na dolegliwości, choć od lat trawiła ją nierozpoznawalna choroba. Później okazało się, że była nią gruźlica jelit. W I 1940 z s. Weroniką Zielińską przedostała się z Łodzi przez zieloną granicę do Warszawy. Tu nadal chorowała. Przebywała długo w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie zmarła. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.