Córka Mateusza i Marianny z d. Majzer. Pochodziła z wielodzietnej (10 dzieci) rodziny rolniczej. Jako najstarsza córka, pomagała rodzicom w pracach domowych. Pragnąc służyć Bogu w klasztorze, po odbyciu rekolekcji w parafii zgłosiła się ze znajomą z sąsiedniej wsi, s. Julią Kawecką, do klasztoru w Sieradzu, gdzie zostały przyjęte przez ówczesną przełożoną m. Brygidę Rodziewicz. Kandydaturę i postulat odbyła w Sieradzu i w Warszawie przy ul. Siennej. Po nowicjacie w Pniewach i po złożeniu ślubów zakonnych powróciła do Warszawy, gdzie w 1927-1930 pracowała jako furtianka. Dla poratowania zdrowia została skierowana do pracy w Czarnym Borze k. Wilna. Pozostała tam przez 15 lat, pracując przy dzieciach i wykonując zajęcia domowe. W ramach repatriacji przyjechała w XII 1945 do Polski. Pierwszą placówką, w której pracowała po wojnie, był Słupsk (do 1953), gdzie siostry prowadziły przedszkole i stołówkę "Caritas". Potem przebywała w następujących domach: w Kielcach na Baranówku (1952-1960), Młocinach (1960-1964), Nałęczowie (1964-1967), w Łodzi na ul. Broniewskiego (1967-1968), w Gorzowie Wlkp. (1968-1969) i od 1969 w Otorowie. Zajęcia jej były różne, ale wykonywała je ofiarnie i radośnie, ponieważ z natury była człowiekiem pogodnym i pracowitym, z dużym poczuciem odpowiedzialności. Lubiła dzieci, potrafiła dobrym okiem dostrzec ich potrzeby i im zaradzać, a siostrom wyświadczać różnorakie usługi. Umiała też szybko wyrównywać uczynioną przykrość, pokornie przyznając się do swych słabości. Była człowiekiem doświadczanym przez różne choroby, a w ostatnich latach życia przez miażdżycę. Mimo tych doświadczeń była wdzięczna Bogu za łaskę powołania, a siostrom za oddawane usługi. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.