Córka Władysława, budowniczego, i Teodory z d. Wiśniewskiej. Szkołę średnią skończyła u sióstr urszulanek w Krakowie i tam w 1907 uzyskała maturę seminarium nauczycielskiego. Tam też poznała Matkę Założycielkę, od której doznała wiele dowodów wyrozumiałości i serca, zwłaszcza w momencie krytycznym, gdy z powodu dosyć trudnego charakteru, a przede wszystkim uporu, chciano ją odesłać do domu, do czego jednak m. Urszula nie dopuściła (tym bardziej, że była dzieckiem bardzo chorowitym). Już w 10 roku życia odczuwała pragnienie służenia Bogu w zakonie i postanowiła wstąpić do urszulanek zaraz po skończeniu szkoły. Niestety, z powodu ustawicznych chorób, zwłaszcza choroby płuc, a później z powodu śmierci rodziców i konieczności zajęcia się administracją domów rodzinnych w Poznaniu, mogła zrealizować to pragnienie dopiero w wieku 38 lat. Pierwszy miesiąc po wstąpieniu do Zgromadzenia spędziła w Sieradzu, następnie krótko pracowała w kolegium w Pniewach. Od 15 IX 1926 przebywała w Poznaniu, gdzie objęła administrację "Orędowniczka Eucharystycznego". Do 1933 prowadziła ją w Poznaniu, następnie w Warszawie (1933-1937) i w Łodzi (1937-1939). Przez cały czas tej odpowiedzialnej pracy dokładała wiele starań, by pisemko się rozszerzało - w 1939 nakład doszedł do 80 000. W Łodzi przeżyła wybuch II wojny światowej. W 1939-1940 odbyła w Łodzi nowicjat kanoniczny i złożyła śluby zakonne. Następnie pracowała na plebanii parafii św. Anny, gdzie w XII 1940 schronił się nowicjat łódzki. Po wywiezieniu księży z parafii Niemcy zajęli plebanię na mieszkanie dla urzędników. Część sióstr przeszła wówczas nielegalnie - przez tzw. zieloną granicę - do Generalnej Guberni. 18 VII 1942 została aresztowana wraz z pozostałymi siostrami i 20 VIII 1942 wywieziona do obozu w Bojanowie. Zwolniona z obozu 24 VIII 1943, udała się do Warszawy. W Warszawie przeżyła powstanie, a 6 IX 1944 - po przymusowym opuszczeniu przez siostry Szarego Domu - przybyła do Milanówka. Po krótkim pobycie w domu milanowskim udała się do Zakopanego, gdzie pozostała do 1 XI 1945. Następnym miejscem jej pracy były Chylice (1945-1947). Przez krótki czas prowadziła letnie gospodarstwo ks. Janowi Ziei w Orzechowie nad morzem, a od VII 1947 do II 1948 była w Słupsku. W 1948-1951 pracowała w kancelarii w Chartowie i w Poznaniu, gdzie była asystentką domową. Do Lipnicy przyjechała w I 1951 i została tam do śmierci. Trwała przy biurku kancelaryjnym i telefonie do chwili, gdy utrata słuchu i sił już na to nie pozwalały. Zaletami jej były: solidność, sumienność, obowiązkowość, systematyczność, dokładność w pracy. Z tymi cechami niełatwo jej było w życiu, zwłaszcza w obcowaniu z biegunowo nieraz odrębnymi osobowościami. Była rozumna, skupiona, szlachetna i dobra. Dużo chorowała. W ostatnich latach życia głuchota utrudniała jej kontakt z siostrami, za to coraz bardziej wyczuwało się jej głęboki kontakt z Bogiem. Ze wspólnotą Zgromadzenia była silnie związana - i sercem, i zrozumieniem idei Założycielki, i pracą sióstr. Kochała Matkę Założycielkę i dużo modliła się do niej. 15 VIII 1969, wskutek wylewu krwi do mózgu i częściowego bezwładu, złożona została śmiertelną chorobą. Choć mało mówiła, zachowała przytomność, a słuch jakby odzyskała. Była wdzięczna siostrom za posługę i serdecznie za nią dziękowała. Szła z miłością i ufnością na spotkanie Pana, oddając Mu swe cierpienia za matkę generalną, Zgromadzenie i w intencjach Ojca Świętego. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.

* Wspomnienie o siostrze M. Urszuli Jakubowskiej, ( 30 IX 1969 w Lipnicy poznańskiej, "Szary Posłaniec" 1969 nr 17.