Córka Andrzeja, murarza, i Michaliny z d. Pawłowskiej. Ukończyła szkołę powszechną w Poznaniu, po śmierci matki pracowała w fabryce. W 1932 została przyjęta do Zgromadzenia w Pniewach. Tam odbyła okres kandydatury, a postulatu w Otorowie. Po odbyciu w 1934-1935 nowicjatu w Pniewach i złożeniu ślubów zakonnych pozostała w domu macierzystym, pracując w pralni. W V 1937 wyjechała do Francji, gdzie do wybuchu II wojny światowej pracowała w domu Notre Dame du Saleve, a następnie w Ucel (1939-1941) i ponownie w Saleve (1941-1942) oraz w Virieu-sur-Bourbre (1942-1959). Wykonywała różne prace domowe, najczęściej w pralni. W 1959 pojechała do Rzymu na Casaletto. Została tylko wypożyczona na zastępstwo, a pozostała do IV 1991, kiedy to na skutek kilkakrotnego wylewu krwi do mózgu wymagała szczególnej opieki, której siostry w Rzymie nie mogły jej zapewnić. Przyjechała do domu macierzystego w Pniewach. Zarówno w pracy, jak i w modlitwie była wytrwała, mężna, ofiarna, zapominająca o sobie. Była osobą o czułym sercu, wrażliwą na potrzeby otoczenia, spieszącą dyskretnie z pomocą, uśmiechniętą i niewiele mówiącą, prostą i prostolinijną, skupioną i rozmodloną. Mieszkając w Rzymie, w sercu Kościoła, brała udział w licznych ceremoniach papieskich, interesowała się życiem i działalnością Kościoła. Często można było ją spotkać z "L'Osservatore Romano" w ręku. W domu obsługiwała gości, księży, dbała o kaplicę. Prowadziła również wzorowo ogród. Była siostrą, na którą można było liczyć. Ostatni odcinek jej życia - w Pniewach - był z pewnością trudny dla niej. Ale i w tym doświadczeniu ciężkiej choroby całym zachowaniem potwierdziła jednomyślną opinię sióstr - które ją znały, razem z nią przebywały czy pracowały w różnych okresach jej życia - iż była człowiekiem dobrym i ofiarnym, skupionym, żyjącym wiarą i miłością Boga. Jezus był stałym powiernikiem jej trudów, cierpień, licznych intencji ogólnoludzkich i zgromadzeniowych. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.