Córka Józefa i Anny z d. Mojżesz. Pochodziła z bardzo licznej (16 dzieci) i religijnej rodziny rolniczej. Jej siostra Zofia była w Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi, a jeden z krewnych był kapłanem, wykładowcą na KUL-u. Po ukończeniu szkoły powszechnej pomagała rodzicom. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, gdy miała 19 lat. Okres kandydatury odbyła w Pniewach, postulat - w Otorowie. Po nowicjacie i złożeniu 15 VIII 1935 ślubów zakonnych powróciła do Otorowa i - poza pobytem w latach okupacji na przymusowych robotach w Laskach k. Wielenia (15 VII 1942 - 28 III 1945) - pozostała tam do likwidacji domu otorowskiego przez władze PRL w 1954. Następne lata spędziła w domach w Słupsku (1955-1960) i w Warszawie (1960-1997). Ofiarnie pracowała w różnych działach, w ostatnim okresie życia - w kuchni. Była człowiekiem twardym dla siebie, zahartowanym w trudach. Przez wiele lat cierpiała z powodu dolegliwości reumatycznych, jednak nie skarżyła się na nic, nie miała wymagań. Była pobożna, pracowita i ofiarna. Umiała zauważyć drugiego człowieka, zainteresować się nim i pospieszyć z pomocą. Miała duże poczucie humoru, umiała żartować, była pogodna. W ostatnich latach życia pozostawała w infirmerii. Od wczesnych godzin rannych trwała na modlitwie w kaplicy chorych sióstr. Wdzięczna za opiekę, sama również opiekowała się mieszkającą wspólnie z nią w pokoju s. Bogdaną Abramczyk. Zmarła nagle, tak cicho, jak żyła, nikogo sobą nie absorbując. Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.