Córka Michała i Marianny z d. Pawlak. Pochodziła z wielodzietnej, religijnej rodziny rolniczej. Była najmłodsza z 10 dzieci. Ukończyła miejscową szkołę powszechną, a następnie - do 22 roku życia - pomagała rodzicom w domu. Brała czynny udział w życiu parafii, była zelatorką Żywego Różańca, należała do Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej. Do Zgromadzenia wstąpiła w Sieradzu, mając 22 lata. W Pniewach odbyła nowicjat, zakończony profesją zakonną, i powróciła do Sieradza, gdzie przebywała do końca życia. Tam przeżyła lata II wojny światowej, uczestnicząc w wielu trudnych i niebezpiecznych sytuacjach. Przez cały czas pracowała jako fachowa ogrodniczka i pszczelarka, odznaczając się przy tym zdolnościami organizacyjnymi i wychowawczymi. Przez wiele lat była odpowiedzialna za ogród. Cieszyła się uznaniem i zaufaniem zarówno przełożonych, jak i sióstr, szczególnie ze swojego działu pracy. Własnym przykładem i słowem wychowała kilka sióstr ogrodniczek. W sposób widoczny realizowała wskazania Matki Założycielki, którą całym sercem kochała. Rozmodlona, czyniła z pracy dalszy ciąg modlitwy. Pomimo słabego zdrowia była wierna zobowiązaniom i twarda dla siebie. Z usposobienia energiczna, a nawet gwałtowna, nie zrażała tym innych, gdyż umiała łączyć wymagania z dobrocią. Dział pracy przez nią prowadzony był wzorem dla całego domu. Panowała w nim prawdziwie rodzinna, a jednocześnie zakonna atmosfera życzliwości, zgody i gotowości udzielania pomocy innym działom. Odznaczała się życzliwością nie tylko dla ludzi, ale także dla wszystkiego, co żyje. W ostatnich latach życia zapadała często na zdrowiu, traciła wzrok. Do końca jednak interesowała się ogrodem, wspierając siostry dobrymi radami. Odeszła do Pana po życiu oddanym Bogu i ludziom. Przyczyną jej śmierci było przede wszystkim wyczerpanie organizmu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

- S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.