Córka Zygmunta Gustawa, inżyniera, i Zofii Wiktorii z d. Drechsler. Urodziła się na Półwyspie Kolskim, w europejskiej części Rosji, pomiędzy Morzem Białym i Morzem Barentsa, gdzie wtedy pracował jej ojciec jako inspektor leśny. Miała 3 braci i siostrę (matkę s. Panis Michalczuk). W 1919, gdy rodzina powróciła do Polski i osiedliła się w Radomiu, uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego Marii Gajl i 7 VI 1925 otrzymała świadectwo dojrzałości. W tym samym roku ukończyła w Białymstoku kurs metodyczno-pedagogiczny dla nauczycieli i rozpoczęła pracę nauczycielską w szkole powszechnej w Krypnie, woj. białostockie. W 1927-1932 studiowała na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lubelskiego (KUL) i 25 XI 1932 uzyskała stopień magistra nauk ekonomiczno-politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach wróciła do pracy nauczycielskiej w szkołach powszechnych, najpierw w Łodzi, następnie w Warszawie. Wkrótce otrzymała stanowisko inspektora szkolnego w Łodzi. Tam poznała Zgromadzenie i podjęła decyzję o wstąpieniu. We Wspomnieniach o M. Urszuli Ledóchowskiej (Słupsk 1948) napisała: Gdy zgłosiłam się do Zgromadzenia o przyjęcie, nie znałam Matki Ledóchowskiej. Przełożone poleciły mi omówić z nią moją sprawę. Było to w Warszawie - czekałam na powrót Matki z Rzymu... Nie mam zwyczaju układać zawczasu rozmowy ani wyobrażać sobie jej przebiegu. W podświadomości jednak musiało być przygotowanie na rozmowę z kimś wybitnym, z kimś "u władzy". Słyszałam uprzednio opowiadania o szerokiej działalności Matki - w tym okresie miałam często do czynienia z ludźmi na poważnych stanowiskach. Wpuszczono mnie do pokoju Matki. Bardzo silne wrażenie! Zobaczyłam wcielenie pokory na ziemi. Cnota ta - przez Matkę nad wszystko umiłowana, głoszona przez nią słowem i pismem - była charakterystyczną cechą jej osoby. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, mając 29 lat. W 1935-1936 odbyła nowicjat i złożyła śluby zakonne. Jednocześnie w 1934-1937 pracowała w Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa i w Szkole Przysposobienia w Gospodarstwie Domowym Sióstr Urszulanek SJK w Pniewach jako nauczycielka przedmiotów: nauka obywatelstwa i geografia gospodarcza. Kierowała także internatem szkoły pniewskiej. Wyjechała 9 VII 1937 do Sieradza. Była tam asystentką domu i do 1939 - kierowniczką Prywatnej Koedukacyjnej Szkoły Powszechnej Sióstr Urszulanek SJK. W Sieradzu spędziła lata okupacji niemieckiej, pracując w szpitalu polowym dla polskich jeńców, prowadząc działalność charytatywną wśród więźniów i ich rodzin, a także wśród społeczności sieradzkiej. Osoby starsze i chore, które odwiedzała, mówiły, że odwiedziny s. Miedzwieckiej - to jak cudowny promień słońca w tych ciężkich czasach niepewności i prześladowań. We IX 1945 stanęła na czele kilkuosobowej wspólnoty sióstr, które na zaproszenie ks. Jana Ziei, ówczesnego proboszcza jedynej w Słupsku parafii rzymskokatolickiej, przybyły do Słupska, by rozpocząć tam pracę wśród polskich repatriantów zza Buga. O pracy sióstr informowała Zgromadzenie w artykułach, które ukazywały się w "Posłańcu św. Urszuli" ("Słupsk" w poszukiwaniu letniska, 1947 nr 4. Historia domów w Słupsku, 1947 nr 7-8. Z kolędą po Słupsku..., 1948 nr 1-2). W V 1970 dla Kurii Biskupiej w Gorzowie Wlkp. napisała również: Wspomnienia Sióstr Urszulanek SJK pracujących w Słupsku w latach 1945-1949 (por. "Szary Posłaniec" 1970 nr 18). W 1949-1953 była przełożoną domu w Kielcach, a jednocześnie pracownikiem biura diecezjalnego "Caritas" i referentką zakonną w diecezji. Wspomnienia jej z tego okresu zostały umieszczone częściowo w książce: Ks. Jan Śledzianowski, Ks. Czesław Kaczmarek, biskup kielecki 1895-1963, Kielce 1991. Funkcję przełożonej centrum sprawowała następnie w Poznaniu (1953-1956), w Kielcach (1956-1963) i w Warszawie (1963-1970). Była członkiem zarządu generalnego Zgromadzenia w kadencjach: 1955-1961, 1964-1970, a także I asystentką generalną w 1953-1955 i wikariuszką generalną po śmierci m. Brygidy Rodziewicz oraz I asystentką m. Andrzei Górskiej w 1970-1976. Od X 1976 do V 1977 przebywała w Finlandii, pomagając siostrom w tworzącej się placówce w Jyväskylä. Po powrocie do kraju była kierowniczką domu w Zalesiu Dolnym (1980-1985), a następnie przebywała w Chylicach (1985-1987) i w Warszawie - od 20 VI 1987 do śmierci, spowodowanej chorobą nowotworową. Była człowiekiem głębokiej kultury osobistej, wyrobionym towarzysko, oczytanym w literaturze, wiernym w przyjaźni i lojalnym, cenionym i szanowanym. Cechował ją też kobiecy wdzięk, skromność, pogoda i spokój. Była głęboko zatroskana o rodzinę. Cieszyła się wstąpieniem do Zgromadzenia siostrzenicy. Mimo pozornej surowości była łagodna, pełna dobroci i troszcząca się o innych. Kochała ubóstwo, czego wyrazem było m.in. to, że prosiła, by nie kupować kwiatów na jej grób, a pieniądze na to przeznaczone dać ubogim. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

* Finlandia żegna s. Ludwikę Miedzwiecką, "Szary Posłaniec" 1977 nr 33. S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. S. Urszula Puczyłowska, Szkołę można pokochać, Szczecin 1991. Ks. Jan Zieja, Garść wspomnień, Warszawa 1970, mps.