Córka Antoniego i Marianny z d. Olszanowskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Do 1914 uczęszczała do niemieckiej wówczas szkoły powszechnej w Hucie. Później, dzięki elżbietance - krewnej matki, została umieszczona w Poznaniu u elżbietanek, gdzie przez rok uczyła się gospodarstwa domowego. Otrzymawszy adres Zgromadzenia, pojechała do Pniew i mając 18 lat, została przez Matkę Założycielkę przyjęta do istniejącego dopiero od kilku miesięcy domu macierzystego. W Pniewach otrzymała formację zakonną i po złożeniu ślubów wyjechała w 1924 do Czarnego Boru k. Wilna. W 1927-1938 przebywała w Warszawie przy ul. Siennej, a od 1938 przez 47 lat w klasztorze sieradzkim. Głównym jej zajęciem były prace domowe. Gdy podczas okupacji trzeba było szybko przygotowywać odzież (szaliki, skarpety) - bądź to dla sióstr, wywiezionych przez Niemców do obozu czy zabranych do ciężkich prac przymusowych, bądź też dla polskich żołnierzy, przebywających w obozach, czy też wywiezionych do Niemiec polskich robotników - dzięki swym umiejętnościom była wielką pomocą w zaspokajaniu tych potrzeb. Czyniła to chętnie i ofiarnie, łącząc pracę z modlitwą. Z upływem lat jej słabe zdrowie stale się pogarszało. Nie narzekała jednak na dolegliwości, wdzięczna za oddawane jej usługi. W ostatnich tygodniach życia nie miała już kontaktu z otoczeniem. Kochała Matkę Założycielkę i cieszyła się wyniesieniem jej na ołtarze. Z pewnością w chwili jej przejścia do wieczności Matka Założycielka wyszła na spotkanie tej, która jako jedna z pierwszych poświęciła całe życie pracy dla Boga w Zgromadzeniu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.