Córka Antoniego i Róży z d. Swarackiej. Była żoną Ludwika Monkiewicza (1848-1925), nauczyciela matematyki, człowieka niepospolitych zasług, który gorąco kochał Gimnazjum Św. Katarzyny (w Petersburgu) i wielce się przyczynił do obrony czci szkoły, i matką s. Eryki (Jadwigi) Monkiewicz. W 1931 odznaczona została krzyżem Pro Fide et Ecclesia in Russia merito, nadanym jej przez abpa metropolitę mohylewskiego. Budowała otoczenie szczerą pobożnością, uprzejmością i taktem. Skromna i niemówiąca o terenie swej pracy społeczno-religijnej w Petersburgu, była pełna szacunku dla Zgromadzenia i życia zakonnego, któremu poświęciła się jej jedyna, ukochana córka. Po śmierci męża (zm. 5 XI 1925, pochowany w Oszmianie, woj. wileńskie) pragnęła ostatnie lata życia spędzić w klasztorze. We IX 1928 Matka Założycielka przyjęła ją w Pniewach do Zgromadzenia i 21 IX 1928 pojechała z nią do otwartej w V 1928 placówki w Bereznem na Wołyniu. W VIII 1932 opuściła Berezne i wyjechała do Warszawy, gdzie w domu przy ul. Gęstej rozpoczęła nowicjat koadiutorski. Ukończyła go w Pniewach, będąc przez pewien czas podwładną własnej córki. Ostatnie lata życia spędziła w Wilnie. Niemal do końca pragnęła być użyteczna i nie sprawiać kłopotu swoją osobą. Nawet w ostatniej chorobie budowała troską o innych. Chorowała krótko - tylko 3 dni - na zapalenie płuc. Kronikarka domu wileńskiego zapisała: Niedziela Palmowa. Wieczorem zmarła nasza s. Monkiewicz. Cichutko pożegnała się z tym światem, aby połączyć się w chwale z Jezusem i Maryją. Śmierć ta pozostawi niezatarte wspomnienie. Jej dobroć głęboko praktykowana za życia na pewno będzie promieniować na innych również i po śmierci. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Czarnym Borze k. Wilna.

* S. Cybulski, Gimnazjum przy kościele Św. Katarzyny w Petersburgu. Szkice z dziejów i życia gimnazjum, w: Z murów Św. Katarzyny, Warszawa 1933. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.