Córka Władysława i Anny z d. Skrzyńskiej. Pochodziła ze znanej rodziny ziemiańskiej, której wybitnym przedstawicielem był gen. Ignacy Prądzyński (1792-1850). Była też kuzynką s. Teresy Skrzyńskiej, urszulanki SJK. Po śmierci matki (( 1893) ojciec oddał obie bliźniacze siostry do szkoły prowadzonej przez krakowski klasztor sióstr urszulanek. Tam - zwana Netką - poznała Matkę Założycielkę. W 1898 ukończyła kl. VII Pryw. Szkoły Sióstr Urszulanek. Na jej świadectwie napisano: Opuszcza Zakład ozdobiona I nagrodą, medalem św. Urszuli. Do Kongregacji Dzieci Maryi przyjęta została 8 XII 1896. Zwierzchność Zakładu żegna ją serdecznym życzeniem wytrwania w dobrem i błogosławieństwa Bożego na całe życie. W II 1899 zdała w Krakowie państw. egzamin nauczycielski, uprawniający do nauczania jęz. francuskiego w szkołach wydziałowych. Następnie przez rok uczyła się w Szkole Gospodarczej w Kuźnicach, a w Krakowie ukończyła Wyższą Szkołę Ogrodniczą. W 1913 pojechała wraz z kuzynką - siostrą s. Teresy Skrzyńskiej - do Merentähti i tam, mając 34 lata, została przez Matkę Założycielkę przyjęta do Zgromadzenia. Po wybuchu I wojny światowej musiała, podobnie jak inne siostry z zaboru austriackiego, opuścić Finlandię. Przebywała najpierw u swojej rodziny, poświęcając się pracy nad młodzieżą wiejską, a w 1916 pojechała do Lwówka, do swej ciotki hr. Konstancji Łąckiej. Tam, w kaplicy domowej, 21 XI 1917 złożyła I śluby zakonne. Gdy w 1919 Matka Założycielka przyjechała pierwszy raz po wojnie do Polski, jej zleciła kupno posiadłości dla Zgromadzenia. Po nabyciu domu w Pniewach rozbudowała go i urządziła dla potrzeb dzieł, prowadzonych przez Zgromadzenie Sióstr Urszulanek SJK. Zdolna, pracowita i energiczna, z zamiłowaniem zajmowała się gospodarstwem rolnym, które w Pniewach, pod jej kierunkiem, szybko się rozwinęło i stało na wysokim poziomie. Przez cały prawie okres 20-lecia międzywojennego pełniła funkcję II asystentki generalnej, a od 1929 była także przełożoną domu i centrum w Pniewach. W 1940, zmuszona przez Niemców do opuszczenia wraz z grupą sióstr domu macierzystego w Pniewach, udała się do Warszawy. Wkrótce osiedliła się wraz z siostrami w wydzierżawionym majątku Czarna, gm. Kobyłka, prowadząc w nim zakład opiekuńczo-wychowawczy dla ok. 60 dzieci w wieku 3-14 lat, przedszkole przyzakładowe oraz przedszkole w Kobyłce. W domu w Czarnej znalazły schronienie liczne osoby wysiedlone, starsze, a wśród nich wielu księży zakonnych. Nadejście wojsk sowieckich w 1944 i bitwa z cofającymi się wojskami niemieckimi, stoczona na terenie Czarnej, zmusiła siostry i wszystkich jej mieszkańców do opuszczenia placówki. Pieszo udano się do Mińska Maz., a stamtąd przeniesiono się do Dembego, gdzie był wielki dwór, w którym już dwa inne zakłady się ulokowały. Tam z właściwą sobie energią zabrała się do nowej pracy, aby umożliwić pobyt w Dembem swym podopiecznym. Gdy wojska się przesunęły, wróciła do Czarnej, a następnie 31 III 1945 wyjechała z Czarnej do Pniew, zabierając ze sobą małe dzieci i chore siostry. 1 IV 1945 objęła na nowo urząd przełożonej pniewskiej. Już w V 1945 rozpoczął się kurs gospodarczy w Pniewach, a od 1 IX 1945 wznowiono naukę w szkole pniewskiej. W tym czasie, tj. od V do IX 1945, zorganizowała wraz z mieszkańcami Pniew i siostrami Gimnazjum im. Matki Ledóchowskiej. Przeznaczono na ten cel pałac po Niemcach - Massenbachach. Dyrektorką była s. Józefa Ledóchowska, a grono nauczycielskie tworzyły siostry i osoby świeckie. Po roku gimnazjum upaństwowiono. Poza wymienionymi szkołami zorganizowała w 1945 jeszcze 2 domy dziecka: w Otorowie i Lipnicy. Przywieziono tam najpierw dzieci z Warszawy, a potem także z Poznania. W 1948 została przeniesiona z Pniew na przełożoną domu w Lipnicy, mając pod swym zarządem również sąsiednie domy: w Otorowie, Sokolnikach Wlk. i Poznaniu. W Lipnicy przyjęła i otoczyła opieką bpa katowickiego S. Adamskiego, wydalonego z diecezji przez władze komunistyczne, oraz jego sekretarza ks. S. Szymeckiego, późniejszego ordynariusza białostockiego. Przyjazne stosunki łączyły ją z wieloma osobami, zarówno spośród duchowieństwa, jak i świeckich. W 1954 wyjechała jako kierowniczka domu do Monic pod Sieradzem, ale już po roku powróciła do Lipnicy, gdzie przebywała do śmierci. Poza wielkimi zasługami w ugruntowaniu, rozszerzeniu i administracji własności klasztornych zdobywała sobie serca ludzkie delikatnością i umiejętnością udzielania pomocy potrzebującym. Będąc osobą niesłychanie czynną i zaradną, podchodząc do każdej sprawy z realizmem, miała równocześnie tę szeroko pojętą dobroć, której Matka Założycielka tak pragnęła dla swoich duchowych córek. Była jednym ze świadków w procesie beatyfikacyjnym Matki Założycielki (Kraków 1950-1951). Napisała też Wspomnienia o Matuchnie (mps) i Zostańcie tym, czym was Opatrzność stworzyła, w: Miłość krzyża się nie lęka... Listy Julii Ledóchowskiej - bł. Urszuli i wspomnienia o niej, Warszawa 1991. Napisała także wspomnienia o niektórych zmarłych siostrach. Stan jej zdrowia, mimo troskliwej opieki lekarskiej, stale ulegał pogorszeniu. 16 XI 1960 choroba serca nasiliła się już nieodwracalnie. Cierpiała spokojnie, łącząc się z siostrami w modlitwie. Odeszła do Pana w 82 roku życia. Pogrzeb zgromadził nie tylko siostry, liczne duchowieństwo z bpem F. Jedwabskim na czele i rodzinę, ale także wiele osób z różnych warstw społeczeństwa, pragnących oddać ostatnią posługę znanej i cenionej współpracowniczce Matki Założycielki. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. M. Piaszyk USJK, Żeńska grupa zakonna w Polsce międzywojennej na przykładzie Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Lublin 1977. S. Józefa Stokowska, Śp. S. Stanisława Prądzyńska (rkps). Z. Świniarska, Wspomnienie pośmiertne o śp. s. Annie Stanisławie Prądzyńskiej, Poznań 1961 (mps). A. Radoszewska, T. Szweycer, St. Prądzyński: w: Ziemianie polscy XX wieku, cz. 6, Warszawa 2002, s. 125-127. St. Wilski, St Wilski, tamże, cz. 7, Warszawa 2004, s. 183.