Córka Józefa, mechanika, i Heleny z d. Bauer. Do szkoły uczęszczała w Tarnopolu, gdzie następnie ukończyła Seminarium Nauczycielskie (1914) oraz Kurs Handlowy. Podczas I wojny światowej pracowała jako nauczycielka w Białoszewie k. Kowla na Wołyniu. Działania wojenne spowodowały, iż wyjechała do Gniezna, gdzie przez półtora roku pracowała w PKO, a następnie przeniosła się do Poznania, gdzie otrzymała posadę w Banku Związku Spółek Zarobkowych. Mając 32 lata, wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Kandydaturę odbyła w Pniewach, pracując w introligatorni, postulat - w domu dziecka w Otorowie. 21 X 1928 rozpoczęła 2-letni wówczas nowicjat w Pniewach, ale po roku została posłana do domu przy ul. Siennej w Warszawie. Po złożeniu w Pniewach ślubów zakonnych była odpowiedzialna za prowadzony w Milanówku - w celu zdobycia środków finansowych na budowę domu akademickiego w Warszawie - pensjonat dla starszych pań. Lata 1931-1932 spędziła w Warszawie na Siennej, a od III do XI tegoż roku kierowała pensjonatem w wynajętej na ten cel willi w Konstancinie. W 1932-1933 przebywała w domu przy ul. Siennej w Warszawie, a od III 1933 do IX 1936 była prefektą domu w Ożarowie. Po ponownym rocznym pobycie w domu warszawskim przy ul. Gęstej wyjechała w VII 1937 do Sieradza. Zajmowała się internatem dla dziewcząt oraz stołówką. W 1939 ukończyła kurs PCK, na podstawie którego uzyskała stopień patrolowej sekcji ratowniczo-sanitarnej. Pierwsze miesiące wojny spędziła w Łodzi, chorując na zapalenie stawów. 14 IV 1942 wyjechała z grupą sióstr do pracy w majątku w Tubądzinie. Zajmowała się tam również leczeniem chorych na wsi. Po zakończeniu działań wojennych została prefektą domu w Monicach (1945-1948). W 1948-1956 przebywała w Częstochowie, pełniąc najpierw obowiązki prefekty domu przy ul. 3 Maja (1948-1949), a następnie kierowniczki stołówki przy Al. NMP. Po 7 latach pracy, chora na serce, wyjechała na krótko do Pniew i do Sieradza, a potem do Słupska. W 1957 została prefektą placówki w Rowach, zlikwidowanej po roku przez władze państwowe. Od 1958 do śmierci przebywała w Słupsku. Prowadziła świetlicę i miała dyżury przy furcie. Odznaczała się zdolnościami wychowawczymi i wyczuciem artystycznym. Wykonywała robótki, budząc tym zainteresowanie odwiedzających dom dziewcząt. Pracowała ofiarnie, zyskując sympatię zarówno ludzi świeckich, jak i sióstr. Była wesoła, łatwo nawiązująca kontakty z ludźmi i dobra. Każdemu starała się przyjść z pomocą w ramach pracy charytatywnej, jaką się zajmowała. Dużo i długo się modliła. Miała szerokie zainteresowania i zdolność zajmowania się innymi. Czując bliskość śmierci, napisała: Pragnę podziękować za wszystko dobro, jakie otrzymałam, będąc w Zgromadzeniu, a przeprosić za wszystkie uchybienia, jakie kiedykolwiek popełniłam. Wszystko oddaję w ręce Pana, by zawsze spełniać wolę Bożą. Zmarła w 81 roku życia po kilku miesiącach ciężkiej astmy, w momencie, gdy wraz ze współsiostrą odmawiała w południe Anioł Pański. Niech mi się stanie według słowa Twego - były jej ostatnimi słowami, wypowiedzianymi na ziemi. Pozostawiła po sobie jasne wspomnienie dobrej i świątobliwej siostry, toteż w pogrzebie jej uczestniczyło 10 kapłanów i wielu mieszkańców miasta. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Słupsku.

* S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.