Córka Antoniego i Agnieszki z d. Leśniak. Pochodziła z religijnej rodziny robotniczej, która oddała na służbę Bogu w Zgromadzeniu 3 córki (także: Józefę - s. Jadwigę i Helenę - s. Józefę). Ukończyła miejscową szkołę powszechną. Z domu rodzinnego, oprócz pobożności, wyniosła umiłowanie porządku, ciszy, miłość bliźniego. W wieku 23 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Okres formacji przednowicjackiej odbyła w Lwówku. W 1929-1930 przeszła formację nowicjacką w Pniewach i złożyła profesję zakonną. Następnie została skierowana do Łodzi, gdzie najpierw przebywała w domu przy ul. Czerwonej (1930-1937), a potem na Obywatelskiej (1937-1942). 18 VII 1942 została wraz z innymi siostrami zabrana przez Niemców do obozu przejściowego w Łodzi, a 20 VIII 1942 wywieziona do obozu dla zakonnic w Bojanowie, skąd 18 VIII 1943 została wysłana do pracy w szpitalu w Gostyninie, a w VII 1944 - do pracy u Niemki w Pleszewie. Dobrocią i uczynnością potrafiła odmienić Niemkę, źle ustosunkowaną do niej jako Polki i zakonnicy. Po wojnie znów znalazła się w Łodzi, gdzie - pracując w pralni - była dla innych przykładem sumienności i zaparcia się siebie. Piękną cechą jej charakteru było to, że o nikim nie mówiła źle. Starała się każdego usprawiedliwić, każdemu sprawić radość. Z poświęceniem pomagała także w pracy charytatywnej przy kościele, szyjąc i porządkując odzież dla biednych. W 1949 zachorowała na serce i odtąd z miłością niosła krzyż choroby. Gdy czuła się lepiej, pomagała siostrom w trykotarni. Modliła się dużo, starała się łączyć cierpienia ze zbawczym cierpieniem Jezusa. Miała gorące nabożeństwo do Matki Najświętszej. Z całą świadomością, spokojnie i ufnie przygotowywała się do spotkania z Panem. Ból i konanie ofiarowała za dusze w czyśćcu cierpiące, za rozbite rodziny i za Zgromadzenie. Zmarła w dniu Matki Boskiej Śnieżnej, w 61 roku życia. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.