Córka Antoniego i Agnieszki z d. Leśniak. Pochodziła z rodziny robotniczej. Była siostrą 2 urszulanek SJK: Anny - s. Pelagii i Józefy - s. Jadwigi. Do Zgromadzenia została przyjęta przez Matkę Założycielkę w Pniewach, mając 19 lat, pomimo że - według orzeczenia lekarskiego - miała nieuleczalną wadę serca. Matka Założycielka stwierdziła, że skoro ma powołanie, to lepiej, by umarła święcie w klasztorze, niż pozostała w świecie. W Pniewach otrzymała formację zakonną, złożyła śluby czasowe i przeżyła całe swe krótkie życie zakonne. Wykonywała lżejsze prace, była pogodna i rozmodlona. W początkach VI 1926, kilkanaście dni przed śmiercią, niespodziewanie przyszła powiedzieć s. Stanisławie Prądzyńskiej, że ją boli noga i nie może w nocy spać. Noga była rzeczywiście spuchnięta. Przeniosła się do infirmerii, gdzie leżeć już nie mogła, tylko przechodziła z fotela na łóżko i z powrotem na fotel. Z uśmiechem patrzyła na kwitnący ogród. Siedząc w fotelu, mówiła: Jestem jak królowa, tak mi dobrze. Za wszystko dziękuję. Chciała też szybko połączyć się z Panem Jezusem. Przy każdej Komunii św. powtarzała: Panie Jezu, weź mnie jak najprędzej. Odeszła do wieczności w 25 roku życia i w 5 roku powołania zakonnego. Spoczywa na pniewskim cmentarzu urszulańskim.