Córka Zygmunta i Anny z d. Przyrembel. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej, była jedynaczką. Ojciec posiadał majątek na Kresach Wschodnich, a matka, której nie zdążyła poznać (zmarła w 10 dniu po urodzeniu dziecka), była dr. filozofii po studiach na paryskiej Sorbonie. Wychowana została głównie przez babcię, która - jak o niej napisała - mając wysoką emeryturę po mężu oraz dając prywatne lekcje jęz. francuskiego, zarabiała na utrzymanie. W 1932 rozpoczęła prywatną naukę w domu w zakresie szkoły powszechnej. W 1937 zdała do I kl. gimnazjum. O okresie II wojny światowej tak napisała w swoim życiorysie: Wybuch wojny zastał mnie z promocją do III kl. gimnazjum. Dalszą naukę odbywałam na tajnych kompletach. W 1943-1944 ukończyłam roczny kurs katechetyczny u sióstr dominikanek. Po ukończeniu IV kl. gimnazjum przeszłam do 3-letniego liceum pedagogicznego, którego ukończeniu ostatecznemu przeszkodziło powstanie warszawskie. W 1945 otrzymałam świadectwo dojrzałości Liceum Pedagogicznego Sióstr Urszulanek SJK, które drogą wyjątku przyjęły mnie do milanowskiej grupy dziewcząt, zdających maturę w III 1945. W IV 1945 rozpoczęłam już pracę świeckiej katechetki w Łodzi, mieszkając u sióstr urszulanek przy ul. Czerwonej 6. W VIII 1945 podjęłam studia na Wydziale Humanistycznym - sekcja pedagogiczna - Uniwersytetu Łódzkiego. Do Zgromadzenia wstąpiła, mając 22 lata, w Łodzi przy ul. Obywatelskiej. W 1948 rozpoczęła nowicjat w Pniewach, który zakończyła złożeniem I ślubów zakonnych. Następnie powróciła do pracy katechetycznej w szkołach podstawowych w Łodzi. W 1952 ukończyła studia, ale pracy magisterskiej nie napisała z powodu choroby. 15 VIII 1953 złożyła w Łodzi śluby wieczyste. W 1961 została skierowana do pracy katechetycznej w Częstochowie przy parafii św. Zygmunta, a w 1963-1968 pełniła obowiązki kierowniczki domu. Te same obowiązki pełniła w 1968-1970 we Wrocławiu. W 1970 powróciła do Łodzi, zamieszkując najpierw na Broniewskiego, a od 1971 w domu przy ul. Obywatelskiej. Póki siły jej pozwalały, katechizowała, a czyniła to z poświęceniem i oddaniem, z miłością do dzieci i ich rodzin. Dostrzegając czyjeś potrzeby, starała się pomóc. Wiele osób - poprzez indywidualne nauczanie, przygotowanie do sakramentów chrztu i I Komunii św. - doprowadziła do Kościoła i życia na co dzień wiarą. Wspólnotę ubogacała modlitwą, szeroką wiedzą, serdeczną życzliwością wobec sióstr i zdrowym humorem. W przededniu kanonizacji Matki Założycielki znalazła się w szpitalu, gdzie przeżyła amputację nogi. Cierpiąc, ujawniła niezłomną wolę życia, a jednocześnie gotowość do odejścia. Przeczuwała bliską śmierć i ze spokojem o niej mówiła. Zanim jednak osiągnęła kres swych dni, budowała otoczenie przykładem mężnego znoszenia bólu. Odeszła do wieczności w 79 roku życia i w 56 roku powołania zakonnego. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.