Córka Władysława i Antoniny z d. Zastrożnej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Była najmłodsza z 5 rodzeństwa. Dzieciństwo jej było naznaczone stratą ojca, który wcielony do armii pruskiej, poległ w bitwie pod Verdun. Po śmierci ojca rodzina przeprowadziła się do miasteczka Witkowo, pow. Gniezno. Tam ukończyła szkołę powszechną i uczyła się kroju i szycia. W wieku 20 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. W domu macierzystym otrzymała formację zakonną i złożyła I profesję. W VI 1938 została skierowana do Francji. Przebywała początkowo w Notre Dame du Saleve i w Ucel. Tam też 21 X 1940 złożyła śluby wieczyste. Lata 1941-1943 spędziła w domu w Claix pod Grenoble. Następnie pojechała do Virieu, gdzie spędziła 29 lat (1943-1972), ucząc krawiectwa i służąc chorym w domu dla rekonwalescentek. W 1972 została przeniesiona do Lyonu, gdzie przez następnych 30 lat pracowała w domu dla młodych pracownic. Była osobą głębokiego życia wewnętrznego. Była małomówna i dyskretna, rozmodlona i wierna w przyjaźni. Mimo słabego zdrowia wywiązywała się dobrze z obowiązków. Jako młoda dziewczyna pragnęła zostać misjonarką i pozostała wierna temu pierwszemu powołaniu. Wspomagała misje modlitwą i korespondencją. Czuwała, by wspólnota wspierała misje materialnie. Kochała dzieci. Pracowała dla nich w prewentorium w Ucel, a podczas ostatnich 10 lat zajmowała się katechizacją dzieci przedszkolnych z parafii polonijnej w Lyonie. Dla zapewnienia ciągłości tej pracy włączyła w nią młode matki. Kochała piękno i przyrodę. Pielęgnowała kwiaty i upiększała nimi ogród i dom. Stopniowo traciła wzrok, co było dla niej bolesnym doświadczeniem. Nie mogąc już czytać, nauki duchowe czerpała z audycji radia RCF (Chrześcijańskie Radio Francuskie) i Radia Watykańskiego. W pokoju i pogodzie ducha przygotowywała się do spotkania z Panem. Odeszła do wieczności w wieczór wigilii paschalnej, w 89 roku życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Virieu-sur-Bourbre.