Córka Karola i Agnieszki z d. Stempeń. Pochodziła z rodziny rolniczej. 6 X 1926 wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia, mając 27 lat. Okres kandydatury i postulatu odbyła w Otorowie, I rok nowicjatu (1928-1929) spędziła w Pniewach, II rok - w Warszawie przy ul. Siennej. Śluby zakonne złożyła w Sieradzu, następnie powróciła do domu w Warszawie, skąd 28 VI 1939 została skierowana do Czarnego Boru pod Wilnem. Przeżyła tam cały okres II wojny. 2 XI 1945 opuściła z innymi siostrami Wilno i w ramach repatriacji przyjechała do Warszawy, skąd została posłana do nowego domu w Chylicach. Pracowała tam - poza 2-letnim pobytem w domu warszawskim (1959-1961) - do końca życia. Była człowiekiem cichym, skupionym, pracowitym, wiernie współpracującym z łaską Bożą. Szczególną jej cechą była wyrozumiałość i dobroć dla ludzi, zwłaszcza dla dzieci. Jej życie było realizacją wskazań Matki Założycielki: Pal się w modlitwie, aż się spalisz. Traw się w pracy, aż się strawisz. Pracowała cicho, dla Boga, powtarzając często ulubiony akt strzelisty: O Panie, jakiś Ty dobry, Stwórco nieba i ziemi! Nie zważając na utrudzenie po całodziennej pracy w ogrodzie, adorowała w kaplicy Pana Jezusa. Modliła się również dużo przy pracy. Choroba - wylew krwi do mózgu - spadła na nią znienacka. Przebywała w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie, ale leczenie nie przyniosło poprawy. Zmarła w domu, otoczona serdeczną modlitwą sióstr, w 74 roku życia i w 46 roku powołania zakonnego. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył jej bratanek - ks. Romuald Wróbel z Kielc. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Piasecznie.