Córka Szymona, listonosza, i Katarzyny z d. Pawlik. Pochodziła z wielodzietnej (10 dzieci) rodziny. Religijna atmosfera domu rodzinnego owocowała w postawie życiowej dzieci. Zaszczepiona wiara i zdrowe zasady moralne pomogły trójce z nich odpowiedzieć Chrystusowi na wezwanie do wyłącznej służby Jemu: 2 siostry wstąpiły do Zgromadzenia (także Pelagia - s. Janina), a brat, Feliks, został kapłanem w Zgromadzeniu Słowa Bożego (prof. ATK, misjolog, w 1957-1960 prowincjał werbistów i przewodniczący męskiej Konsulty w Polsce). W 1908-1916 uczęszczała do niemieckiej szkoły powszechnej w Turwi. Następnie ukończyła kurs szycia, by pomóc matce w trudnych warunkach wojennych. Po zakończeniu I wojny zarabiała szyciem. Mając 22 lata, wstąpiła do Zgromadzenia w Pniewach, skąd po 2 tygodniach została posłana do Goździchowa, gdzie odbyła kandydaturę i postulat. 15 VIII 1925 została w Pniewach przyjęta do nowicjatu, a II rok formacji nowicjackiej odbyła w Łodzi, pracując w III Miejskim Domu Wychowawczym przy ul. Kopernika jako pielęgniarka. 21 X 1927 złożyła w Łodzi śluby zakonne. W 1933 ukończyła w Warszawie kurs uzupełniający dla pielęgniarek społecznych, zorganizowany przez Ministerstwo Opieki Społecznej i Klinikę Chorób Dziecięcych UW, a w 1934 kurs drużyn ratowniczych, zorganizowany przez Oddział Łódzki PCK. W 1936 została wysłana do prowadzenia ambulatorium dla chorych w Lubczu n. Niemnem. Kiedy po wybuchu II wojny siostry zmuszone zostały do opuszczenia Lubcza, udała się z s. Iwoną Jaworską i s. Benigną Jacel do domu rodzinnego s. Benigny w Odelsku, pow. Sokółka, i dopiero w XII 1939 wszystkie dotarły do Warszawy. Następnymi miejscami jej pobytu i pracy pielęgniarskiej były: Ożarów (1939-1943), Radość i Miedzeszyn (1943-1946), Milanówek (1946-1949), Sulejów (1949-1951 i 1955-1984), Nałęczów (1951-1953), Pniewy (1953-1954) i Częstochowa - dom przy ul. 3 Maja (1954-1955). Po likwidacji domu w Sulejowie od 20 X 1984 przebywała w domu przy ul. Obywatelskiej w Łodzi. W ciągu całego życia zakonnego służyła bliźnim umiejętnościami krawieckimi, a przede wszystkim talentem pielęgniarskim. Choroba płuc uniemożliwiła jej pracę wśród dzieci, dlatego wiele lat spędziła w Sulejowie. Niosła tamtejszej ludności pomoc pielęgniarską, służyła radą, pocieszała samotnych i strapionych, obdarzała bogactwem szlachetnego, mądrego i dobrego serca. Była wierna w przyjaźni, dlatego chętnie odwiedzały ją wychowanki z różnych pokoleń, darząc ją sympatią, szacunkiem i zaufaniem. Były jej bliskie sprawy misji katolickich. Dzięki kontaktom z bratem i otrzymywanym od niego materiałom przybliżała ludziom tematykę misyjną, zjednywała przyjaciół misji. Modliła się wiele w tych intencjach i podejmowała niejedną ofiarę. Wnosiła w dom serdeczność, pogodę i pokój. Była wierna predykatowi - często można ją było spotkać na modlitwie przed tabernakulum. Zmarła w I czwartek miesiąca, gdy Kościół czci Najświętszy Sakrament i modli się za kapłanów. Odeszła niespodziewanie. Prawie do ostatnich dni uczestniczyła w życiu wspólnym. Chwilowe nasilenie dolegliwości sercowych potraktowała jako sygnał do przyjęcia sakramentu chorych. Przyjęła go z radością i wdzięcznością Bogu za łaski zeń płynące. Odeszła do wieczności w 86 roku życia i w 64 roku powołania zakonnego. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.